၊ စူး (ေဆး၀ါးတကၠသိုလ္) ၊
မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ဟာ သဲကႏၲာရအတိုင္း ခရီးႏွင္ခဲ့ၾကတယ္။ ခရီးလမ္းတစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ စကားမ်ားၿပီး အျငင္းအခုန္ျဖစ္ကာ ကိုထူးက ကိုခိုင္ရဲ႕ မ်က္ႏွာကို လက္၀ါးနဲ႔ ႐ိုက္လိုက္ပါတယ္။ ကိုခိုင္လည္း နာက်င္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘာစကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာဘဲ သဲေသာင္ျပင္ေပၚမွာ စာေရးခဲ့တယ္။
“ဒီေန႔ ငါ့အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းက ငါ့မ်က္ႏွာကို လက္၀ါးနဲ႔႐ိုက္ခဲ့တယ္”
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဆက္ေလွ်ာက္လာလိုက္တာ . . အိုေအစစ္တစ္ခု ေတြ႕တဲ့အထိပါပဲ။ အိုေအစစ္ တစ္ခုေတြ႕ေတာ့ ေရခ်ဳိးဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာ ကိုခိုင္က ေရနစ္သြားေတာ့ ကိုထူးက သူ႔ကို အသက္ကယ္ခဲ့တယ္။ ကိုခိုင္ သတိျပန္ရလာတဲ့အခါမွာ ကိုထူးက ေက်ာက္တံုးတစ္တံုးေပၚ စာေရးခဲ့တယ္။
“ဒီေန႔ ငါ့အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းက ငါ့အသက္ကို ကယ္ခဲ့တယ္”
အဲဒီေတာ့ ကိုထူးက ကိုခိုင္ကို ေမးခဲ့ပါတယ္။
“ငါမင္းကို နာက်င္ေအာင္ လုပ္တုန္းက သဲေသာင္ျပင္ေပၚစာေရးၿပီး ဘာလို႔အခုက်ေတာ့ ေက်ာက္တံုးေပၚ စာေရးရတာလဲ”
ကိုခိုင္ျပန္ေျဖလိုက္တာကေတာ့-
“တစ္ေယာက္ေယာက္ နာက်င္ေအာင္လုပ္တဲ့အခါမွာ ငါတို႔ သဲေသာင္ျပင္ေပၚမွာပဲ စာေရးသင့္တယ္ေလ၊ ဒါမွ ခြင့္လႊတ္ျခင္းနဲ႔တူတဲ့ ေလက အဲဒါကို အလြယ္တကူဖ်က္ႏိုင္မွာ။ ဒါေပမဲ့ တစ္ေယာက္ေယာက္က ငါတို႔အေပၚ ေကာင္းက်ဳိးျပဳခဲ့ၿပီဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္အရာကမွ မဖ်က္ႏိုင္ဘဲ နက္နက္႐ႈိင္း႐ိႈင္း သိျမင္ႏိုင္ေအာင္ ေက်ာက္တံုးေပၚေရးသင့္တယ္”
စာစုက ေပးခ်င္ေသာ သင္ခန္းစာ
ဘ၀မွာ ႀကံဳဆံုတဲ့ အခက္အခဲေတြထက္ ဘ၀မွာ ပိုင္ဆိုင္ရသူေတြကို တန္ဖိုးထားတတ္ဖို႔ ဒီစာစုက ပညာေပးတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။
