♦ ဇြန္ခိုင္ဦး (ေဆး၀ါးတကၠသိုလ္)
” ညီမေလးဆီ ေဆးဖိုးအေၾကြးေပးခ်င္လို႔” ဆို တဲ့ စကားၾကားေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း ေဆးမေရာင္းဖူးပါဘူးဆိုၿပီး ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္သြားသည္။ လူခ်င္း ေတြ႕ၿပီး ေျပာျပခ်င္တယ္၊ လိပ္စာေပးပါ ဆိုကာ အစ္မ တစ္ဦးေရာက္လာသည္။
” အစ္မက ဦးဖိုးစီ သမီးပါ”
အဲဒီလိုေျပာေတာ့လည္း ကြၽန္မ နားမလည္။ ဦးဖိုးစီဆိုေသာ နာမည္ကို ကြၽန္မ မွတ္သားဥာဏ္ထဲမွ ျပန္ေခၚၾကည့္ေသာ္လည္း လံုး၀ ထြက္မလာ။
” မွန္ပါတယ္။ ညီမေလးကေတာ့ မွတ္မိေတာ့မွာ မဟုတ္ေလာက္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ အစ္မ အေဖရဲ႕ အေၾကြးစာရင္း စာအုပ္ထဲမွာေတာ့ ညီမေလး နာမည္နဲ႔ ေပးရန္ တစ္ေသာင္းခြဲက်ပ္ဆိုၿပီး ေသခ်ာမွတ္ထားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အစ္မက အေဖ့ကိုယ္စား ညီမေလးကို မရမက အဆက္အသြယ္ရေအာင္ ရွာၿပီး အေၾကြးလာဆပ္တာပါ”
ဟိုတုန္းက ဦးဖိုးစီသည္ – -လမ္းၾကားတစ္ခုမွာ ေဆးဆိုင္ဖြင့္ထားသူ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေဆးဆိုင္နာမည္ပင္ မရွိဘဲ ကုန္စံုဆိုင္ႏွင့္ တြဲလ်က္ ေဆးပစၥည္းေလးမ်ား တင္ကာ ေရာင္းခ်သူျဖစ္ေၾကာင္း ထိုအစ္မျဖစ္သူက ကြၽန္မကို ျပန္လည္ ေျပာျပမွ ကြၽန္မမွတ္ဥာဏ္ထဲ ခပ္ေရးေရး ျပန္ေပၚလာေတာ့သည္။
” ေအာ္ . .ညီမ မွတ္မိၿပီ အစ္မ”
– – – – – – – – – – – – – –
ကြၽန္မ ေဆး၀ါးတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းၿပီးစက ရရာ ေဆးကုမၸဏီတစ္ခုသို႔ အလုပ္၀င္ခဲ့သည္။ ရရာဟု ေျပာရျခင္းမွာ နယ္ေက်ာင္းသူျဖစ္သည့္ ကြၽန္မအတြက္ ဘြဲ႕ရၿပီးမွ မိဘထံက လက္ျဖန္႔ၿပီး ေငြေတာင္းရန္ ရွက္ရြံ႕သျဖင့္ စီဗီေဖာင္တစ္ေစာင္ တင္လိုက္ရာ ထိုကုမၸဏီက ခန္႔လိုက္သျဖင့္ ဘာမွစဥ္းစားမေနဘဲ အလုပ္၀င္လိုက္ျခင္းပင္။
သို႔ရာတြင္ ကြၽန္မ အလုပ္ေရြးခ်ယ္ပံု အမွားႀကီး မွားခဲ့သည္။ ကြၽန္မသည္ ကိုယ္ႏွင့္ မည္သို႔မွ မအပ္စပ္ေသာ အလုပ္ကို ၀င္ခဲ့မိျခင္းပင္။ ကုမၸဏီကလည္း အလုပ္ခန္႔အပ္စဥ္က ကြၽန္မတို႔ကို ရွင္းျပသည့္ တာ၀န္၀တၱရားမ်ားအတိုင္း လုပ္ခိုင္းသည္မဟုတ္ဘဲ ေဆးဘူးမ်ားကို ကိုယ္တိုင္ ယူသြားၿပီး ေဆးဆိုင္မ်ားသို႔ လိုက္စပ္ေစျခင္းမ်ဳိး၊ ေဆးေရာင္းရေငြ ေကာက္ခိုင္းျခင္းမ်ဳိးတို႔ကိုပါ လုပ္ခိုင္းတတ္သည္။
ေက်ာင္းၿပီးစ တက္ၾကြေနေသာ ကြၽန္မ အလုပ္လုပ္သည့္အခါ ေစတနာပါပါျဖင့္ ေဆးဆိုင္ႀကီးမ်ားသာမက လမ္းႀကိဳလမ္းၾကားက ေဆးဆိုင္ငယ္မ်ားပါမက်န္ လုိက္စပ္ပါေတာ့သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ဦးေလး ဦးဖိုးစီႏွင့္ ဆံုခဲ့ေလသည္။
အဲဒီေန႔က ေဆးဆိုင္မ်ားက (အျခားနာမည္တူ ေဆးမ်ားရွိေနသျဖင့္) ေဆးတစ္ဘူးမွ တင္ခြင့္မျပဳသျဖင့္ စိတ္ဓာတ္က်ေနေသာ ကြၽန္မကို ဦးေလးဦးဖိုးစီက စိတ္ဓာတ္ျမႇင့္တင္ေပးခဲ့သည္။
” ႏွစ္ဘူးထားခဲ့ေလ မိန္းကေလး၊ တစ္ပတ္ၾကာရင္ ေဆးဖိုးလာယူေပါ့”
ကြၽန္မ ေတာ္ေတာ္ အားတက္သြားသည္။ ဒီအလုပ္ႏွင့္ ကံမစပ္ဟု ေတြးေနေသာ စိတ္ဓာတ္မႈန္မႈိင္းျခင္းမ်ား လံုး၀ ကင္းစင္သြားသည္။ ကြၽန္မ မ်က္ႏွာ ၀င္းပသြားသည္ကို ဦးေလး ဦးဖိုးစီ သိလိမ့္မည္ဟု ကြၽန္မ ထင္သည္။ ဦးေလး မ်က္ႏွာ ၿပံဳးေနတာကိုး။
ေဆးဘူး တင္လိုက္၊ ေရာင္းရေငြ သိမ္းလိုက္၊ ေနာက္ထပ္ ျပန္တင္လိုက္ႏွင့္ အျခားေဆးဆိုင္ငယ္မ်ားနည္းတူ ဦးေလးဦးဖိုးစီ ေဆးဆိုင္တြင္ပါ လုပ္ျဖစ္ခဲ့သည္။
သို႔ရာတြင္ အလုပ္လုပ္ရင္း ေလးလေက်ာ္ၾကာေတာ့ ကြၽန္မ အလုပ္ရွင္ သူေဌးသည္ ၀င္၀င္ခ်င္း အစမ္းခန္႔ကာလ သံုးလၿပီးပါက သူ ကတိေပးထားသည့္ လစာတိုးေပးပါမည္ဆိုေသာ စကားလည္း မတည္၊ အျပင္သြားလွ်င္ ေဆးဆိုင္တင္ရန္ ေဆးဘူး တစ္ဘူး-ႏွစ္ဘူး သယ္သြားေပါ့ ဆိုသည့္အဆင့္မွ တစ္ႏိုင္သယ္ပါဟု ျဖစ္လာ႐ံုမက မႏိုင္၀န္ သယ္ခိုင္းေတာ့သည္။ ကြၽန္မ ဘယ္နည္းႏွင့္မွ် သည္းမခံႏိုင္ေတာ့။ လမကုန္ခင္ ထြက္စာတင္ၿပီး အလုပ္ထြက္ခဲ့ေတာ့သည္။
ကိုယ္ယူထားသည့္ ေဆးဘူးဖိုးမ်ားကို ကုမၸဏီထံ အကုန္ရွင္းခဲ့ၿပီး ေပါ့ပါးသည့္ စိတ္ျဖင့္ ထြက္လာခဲ့ရာ အလုပ္သစ္ရွာဖို႔သာ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ပါသည္။
– – – – – – – – – – – –
အခုေတာ့ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ ၾကာခဲ့ၿပီ။ ကြၽန္မအဖို႔ ေဆးကုမၸဏီတြင္ လုပ္ခဲ့ဖူးသည္ကိုပင္ ေမ့သြားၿပီ။ စာဖတ္ပရိသတ္တို႔၏ ေမးခြန္းမ်ား၊ အင္တာဗ်ဴးရန္ ကိစၥ မ်ား၊ ပြဲတက္ဖိတ္စာမ်ား၊ ဂ်ာနယ္ထုတ္ေ၀ေရး ကိစၥ မ်ားသာ ကြၽန္မ ေခါင္းထဲ ရွိေတာ့သည္။
” အဲဒီတုန္းက ညီမေလးကို အေဖက ေပးဖို႔ ေဆးဘူးဖိုးအေၾကြးက်န္တယ္ဆိုၿပီး စာရင္းစာအုပ္ထဲ မွတ္ထားတာ။ ညီမေလးမရွိတဲ့ ေနာက္ပိုင္း ညီမေလးတို႔ ကုမၸဏီကလည္း မလာေတာ့ဘူးေလ။ အေဖ့ ဆိုင္ကလည္း ပိတ္လိုက္တာၾကာၿပီ ညီမ၊ အခုေတာ့ အေဖက မရွိေတာ့ဘူး”
အေဖက မရွိေတာ့ဘူး။ ထိုစကားၾကားသည့္အခါ ကြၽန္မ စိတ္ဓာတ္အႀကီးအက်ယ္က်ေနခ်ိန္ စိတ္ဓာတ္ျမင့္တက္ေစခဲ့ေသာ ဦးေလး၏ အၿပံဳးအား မ်က္စိထဲ ျမင္ေယာင္ရင္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားသည္။
” အေဖကေလ သူ႔အေၾကြးစာရင္းေတြကို ဆပ္ေပးပါလို႔ မွာခဲ့တာနဲ႔ ညီမေလးကို မရမက ဆက္သြယ္ၿပီး အစ္မ ပိုက္ဆံလာေပးတာပါ”
ထိုအစ္မ ေပးသည့္ ေငြတစ္ေသာင္းခြဲကို ကြၽန္မ ခပ္ေတြေတြ ၾကည့္ေနမိသည္။
” မဟုတ္ဘူး အစ္မ၊ ဦးေလးက ကြၽန္မဆီက အေၾကြးယူထားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကြၽန္မကသာ အဲဒီအလုပ္ မလုပ္ေတာ့လို႔ မေတာင္းေတာ့တာပါ”
” ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အေဖမွာခဲ့တာ ျဖစ္လို႔ ယူလိုက္ပါ ညီမေလး”
ဦးေလး သမီးပီသလွေသာ အစ္မက ဦးေလး ဆံုးတာ သံုးႏွစ္ေတာင္ ရွိေတာ့မည္ျဖစ္၍ ကူေငြလည္း လက္မခံေတာ့ဟု ဆိုသည္။
အေၾကြးယူၿပီးလွ်င္ေတာင္ မသိက်ဳိးကြၽံျပဳေနေသာ ဒီေခတ္ႀကီးထဲ ဦးေလး ဦးဖိုးစီလို လူသားမ်ဳိးက ရွာမွရွားပါလား။
ဘြဲ႕ရခါစ အလုပ္အကိုင္ အဆင္မေျပျဖစ္ကာ စိတ္ဓာတ္က်ေနရွာသည့္ ကြၽန္မကို အား ျဖစ္ေစရန္ ကူညီေပးခဲ့သူ ဦးေလးတစ္ေယာက္ ေကာင္း ရာဘံုဘ၀ေရာက္မည္မလြဲဟု အခိုင္အမာ ေတြးမိရင္း ေငြတစ္ေသာင္းခြဲကို ဦးေလးအတြက္ ရည္စူးၿပီး လွဴဒါန္းမႈ တစ္ခုခု လုပ္ေပးမည္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္မိပါသည္။
