၊ ဇြန္ခိုင္ဦး ၊ (ေဆး၀ါးတကၠသိုလ္)
ငယ္နာမည္ မေအးသန္း၊ ပညာေတာ္ၿပီး ပညာသင္ယူဆဲ အရြယ္တြင္ အနာႀကီးေရာဂါ ခံစားခဲ့ရရာ ေရာဂါသည္ဘ၀တြင္ နာမည္ေဟာင္း မသံုးလိုေတာ့သျဖင့္ ေဒၚသီတာဆိုေသာ အမည္ေျပာင္းခဲ့သူ၊ စိတ္ ဓာတ္မာေက်ာၿပီး ရခဲလွသည့္ လူ႔ဘ၀တြင္ ဘ၀ကို အ႐ႈံးမေပးဘဲ ရပ္တည္ေနထိုင္ခဲ့သူ၊ ဘ၀တူမ်ား အ ခြင့္အေရးရရွိေစရန္ စြမ္းစြမ္းတမံႀကိဳးပမ္းေနသူ၊ ပရဟိတအလုပ္လုပ္ရင္း တရားဘာ၀နာျဖင့္ ဘ၀ကို တန္ဖိုးရွိစြာ ေနထိုင္ရပ္တည္ေနသူ၊ ၇၅ ႏွစ္အရြယ္ႏွင့္ မလုိက္ဖက္လွစြာ လူမႈေရးလုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ေဆာင္ရင္း ဘ၀ကိုတည္ၿငိမ္စြာျဖတ္သန္းေနသူ . . ေဒၚသီတာ၏ ဘ၀ေကာက္ေၾကာင္းက စိတ္၀င္စားဖြယ္ရာ ေကာင္းလွသည္။
“ အေမႀကီးက ရန္ကုန္ေဆး႐ံုႀကီးေရွ႕ကဗဟိုစံျပေက်ာင္းမွာ ပထမႏွစ္ေအာင္ၿပီးၿပီ၊ ဒုတိယႏွစ္တက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဒီလက္ေတြက စျဖစ္လာတယ္။ ပထမေတာ့ ညာဘက္လက္ေမာင္းမွာ အျဖဴကြက္ေလး စေပၚတယ္။ ေက်ာင္းမွာ ေဆးလာစစ္ေတာ့ အဲဒီအျဖဴ ကြက္ေလးေတြ႕တာနဲ႔ ေဆး႐ံုကိုလာျပပါလို႔ ေခၚတယ္။ သြားစစ္ေတာ့ အေမႀကီးမွာ အနာႀကီးေရာဂါ (Leprosy)ရွိေနတယ္ဆိုတာ သိလိုက္ရတယ္။ အေမႀကီး အေတာ္စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။
အေမႀကီးတို႔ေခတ္တုန္းက High School Final၊ SSE ရယ္၊ မက္ထရစ္ရယ္က တစ္ေပါင္းတည္း ေျဖရတာ။ အမွတ္မ်ားရင္ မက္ထရစ္တက္ခြင့္ရမယ္၊ အမွတ္နည္းရင္ေတာ့ High School Final၊ SSE ေအာင္တယ္။ အေမႀကီးက မက္ထရစ္ေကာ High School Final ေကာ ေျဖလို႔ရတယ္။ ဒီလိုျဖစ္သြားေတာ့ အေမႀကီး ဘာလုပ္လို႔ရေတာ့မလဲ” ဟု အဘြားေဒၚသီတာက သူ႔ငယ္ဘ၀၌ ေရာဂါစတင္ခံစားခဲ့ရပံုကို ျပန္ေျပာင္း ေျပာျပခဲ့သည္။
အသက္ ၁၆ ႏွစ္သမီးတြင္ အျဖဴကြက္ေပၚၿပီး တျဖည္းျဖည္း လက္ေခ်ာင္း၊ ေျခေခ်ာင္းမ်ား အားနည္းလာကာ အာ႐ံုေၾကာမ်ား ထံုက်ဥ္လာေၾကာင္း၊ ေနာက္ပိုင္း အပူအေအး မသိေတာ့ဘဲ လက္ေခ်ာင္း မ်ားကိုင္းသြားေၾကာင္း အဘြားေဒၚသီတာကဆိုသည္။
“ ေဆး႐ံုက ဆရာ၀န္က ‘ေမာ္လၿမိဳင္ေတာင္ပိုင္းမွာ ခြဲစိတ္ကုသေပးတဲ့ ဆရာ၀န္ရွိတယ္။ အဲဒီ ဆရာ၀န္ကို သြားျပလိုက္ရင္ ႏွစ္လ-သံုးလအတြင္း လက္ေတြက အကုန္ေကာင္းသြားမွာ’လို႔ ေျပာတယ္။ အေမႀကီးကလည္း ‘ငါ က်န္းမာေရးေကာင္းရင္ ငါ့ မိဘကိုလည္း ငါလုပ္ေကြၽးႏိုင္မယ္’ဆိုတဲ့ စိတ္အားထက္သန္မႈနဲ႔ ေမာ္လၿမိဳင္ေတာင္ပိုင္းေဆး႐ံုကို သြား ျပခဲ့တယ္”
၁၉၆၀ျပည့္ႏွစ္တြင္ ေဒၚသီတာသည္ ေမာ္လၿမိဳင္ေတာင္ပိုင္းေဆး႐ံုသြားျပခဲ့ၿပီး ၁၉၆၃ ခုႏွစ္တြင္ ရန္ကုန္သို႔ ျပန္လာခဲ့ေၾကာင္း သိရသည္။
“ သံုးႏွစ္အတြင္း ေမာ္လၿမိဳင္ေတာင္ပိုင္း ေဆး႐ံုမွာ အေမႀကီးလက္ေတြ ၁၀ ေခ်ာင္းစလံုး ခြဲခဲ့တယ္ . . ဒါေပမဲ့ အဲဒီမွာ ကုသိုလ္ျဖစ္အေနနဲ႔ တစ္ေန႔ေလးနာရီ လုပ္အားေပးရတယ္၊ တခ်ဳိ႕ရက္ကန္းခတ္ ရတယ္၊ တခ်ဳိ႕ စပါးလွန္းရတယ္၊ အေမႀကီးက စာေလးဘာေလးတတ္ေတာ့ ေက်ာင္းဆရာမလုပ္ရတယ္။ အဲဒီမွာ ေက်ာင္းသားေလးတစ္ေယာက္ ေျမေအာက္ခန္းထဲ က်န္ေနလို႔ သြားေခၚလိုက္တာ တံခါး ညပ္ၿပီး လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းက ျပတ္သြားတယ္၊ အဲဒီလို ျဖစ္ၿပီး ရန္ကုန္ျပန္လာတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေမ ႀကီးတို႔ေရာဂါသည္ေတြက ေထာက္ၾကန္႔မွာပဲ ေနရတယ္။ ေထာက္ၾကန္႔ေရာက္ေတာ့မွ အေမႀကီး အိမ္ ေထာင္က်တယ္” ဟု အဘြားေဒၚသီတာက ေျပာသည္။
ထိုအခ်ိန္က အနာႀကီးေရာဂါသည္မ်ားအဖို႔ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ေတာင္းစားျခင္းႏွင့္ ေတာ အရက္ခ်က္ျခင္းဆိုသည့္ အလုပ္ႏွစ္မ်ဳိးသာ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ရွိခဲ့ရာ ေဒၚသီတာက ေတာအရက္ခ်က္ျခင္း အလုပ္ကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့သည္။
“ အေမႀကီးတို႔ဘ၀မွာလမ္းႏွစ္လမ္းပဲ ေရြးစရာရွိတယ္၊ အရက္ခ်က္မလား၊ ေတာင္းစားမလား၊ အေမႀကီးက ဘယ္နည္းနဲ႔မွ ေတာင္းမစားႏိုင္ဘူး၊ ဒါနဲ႔ ေတာအရက္ခ်က္ခဲ့တယ္။ စီးပြားလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ သားသမီးႏွစ္ေယာက္ရခဲ့တယ္”
ေထာက္ၾကန္႔တြင္ ၾကာၾကာေနခြင့္ မရေတာ့ဘဲ ၁၉၈၉ခုနစ္တြင္ ၿမိဳ႕ေတာ္စည္ပင္သာယာေရး စီမံခ်က္အရ ေထာက္ၾကန္႔မွ မရမ္းေခ်ာင္းၿမိဳ႕နယ္သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့ရရာ ေဒၚသီတာတို႔မိသားစုလည္း ပါ၀င္ခဲ့သည္။
“ အဲဒီမွာ ေတာအရက္ကို တစ္ႏွစ္-ႏွစ္ႏွစ္ ေလာက္ပဲခ်က္လို႔ရတယ္။ လွည္းကူးအထိ ေစ်း၀ယ္ရတယ္ဆိုေတာ့ လမ္းစရိတ္ကလည္း ကုန္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ရဲစခန္းငါးခုေလာက္ေက်ာ္မွ ေဖာက္သည္ ဆီေရာက္တယ္ဆိုေတာ့ အဆင္မေျပတာနဲ႔ အဲဒီအလုပ္ကိုမလုပ္ေတာ့ဘူး။ သူမ်ားေတြကေတာ့ မီးေသြးတို႔ ဘာတို႔လုပ္ၾကတယ္။ အေမႀကီးက ဘာလုပ္သလဲ ဆိုေတာ့ ထင္းစည္းေလးေတြကို တစ္စည္း ၄၀ က်ပ္ နဲ႔ေကာက္ၿပီး ေဖာက္သည္လာယူရင္ ၅၀ က်ပ္နဲ႔ ျပန္ ေရာင္းတဲ့အလုပ္လုပ္တယ္။ ပန္းထိမ္ငိုပန္း၊ ဂမုန္းပန္း၊ ရြက္လွပန္းစိုက္ၿပီး ဘုရားပန္းေရာင္းတယ္” ဟု အဘြားေဒၚသီတာက ၀မ္းေရးအတြက္ အသက္ ေမြး၀မ္းေၾကာင္းျပဳခဲ့ပံုကို ေျပာျပခဲ့သည္။
အနာႀကီးေရာဂါအတြက္ ေဆးကုထံုးေပၚလာသျဖင့္ ေဆးကုသမႈ ၿပီးျပတ္သည္အထိ ခံယူၿပီးေသာ္လည္း လက္အေၾကာ၊ အ႐ိုးမ်ား မေကာင္းေတာ့ေၾကာင္း အဘြားေဒၚသီတာက ဆိုသည္။
အခုက်ေတာ့ ေဂဟာမွာေနတဲ့သူေတြပဲ ထူေထာင္တာမ်ားတယ္။ တကယ္ဆုိရင္ ေရာဂါသည္ေတြက လူမႈပတ္၀န္းက်င္မွာ ၀င္ဆန္႔ရမယ္၊ အားလံုး လက္ခံႏိုင္ရမယ္၊ အဲဒီလိုေနႏိုင္ဖို႔ဆိုရင္ ကိုယ့္အိမ္နဲ႔ ကိုယ့္ၿခံနဲ႔ေနတဲ့သူမွ ျဖစ္မွာေပါ့။ ေဂဟာမွာေနၿပီး ေပးထားတဲ့ ကုတင္ေပၚမွာ အိပ္၊ ကုတင္ေပၚမွာစားေနရင္ ကုတင္ေပၚမွာပဲ ေသ႐ံုပဲေလ . . ဘာလုပ္စားလို႔ ရမွာလဲ . . .
“ အေမႀကီးတို႔ေရာဂါက ပတ္၀န္းက်င္ကို ဒုကၡမေပးေပမယ့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေတာ့ ဒုကၡေပးတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ေနာက္ပိုင္း ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ လက္ရွိဆိုရင္ မရမ္းေခ်ာင္းမွာ ေမတၱာပရဟိတေဂဟာရွိၿပီး လူ ၁၃၂ ေယာက္ရွိတယ္။ အဲဒီပရဟိတမွာ အေမႀကီးက ေကာ္မတီဥကၠဌအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္တယ္။ လူႀကီးေတြလာရင္ အေမႀကီးတို႔ကပဲ ေျပာဆိုဧည့္ခံရတယ္၊ စီမံခန္႔ခြဲရတယ္။
စာေရးဆရာ ဦးခ်စ္စံ၀င္းတို႔အဖြဲ႕ဆိုရင္ ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္ကတည္းက မရမ္းေခ်ာင္းကို လာခဲ့တာ၊ အဲဒီတုန္းက ဘာမွ မရွိေသးဘူး။ ဆရာတို႔က ေရာဂါသည္ေတြကို ကူညီတာ၊ ေရာဂါသည္မိသားစုေတြကို ေထာက္ပံ့တာေတြ လုပ္ေပးတယ္။ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္မွာ အေမႀကီးက ပညာေရးေထာက္ပံ့မႈေကာ္မတီထဲမွာလည္း အဖြဲ႕၀င္အျဖစ္ ၀င္ေရာက္ လုပ္ေဆာင္ေပးတယ္။ အခုက်ေတာ့ အစိုးရက ေက်ာင္းလခမယူေတာ့ဘူးဆိုတာနဲ႔ ဆရာတိုရဲ႕ ပညာေရးေထာက္ပံ့မႈ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေမတၱာအားမန္အဖြဲ႕က ငါးတန္းကေန ၉ တန္းအထိ တစ္ႏွစ္မွာ ႏွစ္ေသာင္းက်ပ္၊ ၁၀တန္းအတြက္ တစ္ႏွစ္မွာ ငါးေသာင္းက်ပ္ေပးတယ္။ အဲဒါေတြကို အေမႀကီးက စီမံေပးရ တယ္။ ဆုရတဲ့ ကေလးေတြကို ခ်ီးျမႇင့္ဖို႔ တင္ျပေပးရတယ္” ဟု အဘြားေဒၚသီတာက သူပါ၀င္ေဆာင္ ရြက္လ်က္ရွိေသာ ပရဟိတလုပ္ငန္းမ်ားကို ေျပာျပခဲ့သည္။
အိမ္ေထာင္ဘက္ ေသဆံုးၿပီးေနာက္ အိမ္ေထာင္က်သြားသည့္ သားသမီးမ်ားကလည္းခြဲထြက္သြားၾကရာ ကိုးတန္းတက္ေနသည့္ ေျမးေလးတစ္ဦးႏွင့္ အတူေနထိုင္လ်က္ရွိေသာ ေဒၚသီတာသည္ ယခုအခါ အသက္ ၇၅ ႏွစ္ရွိၿပီ ျဖစ္သည္။ အနာႀကီး ေရာဂါကို ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္ ခံစားလာခဲ့သူျဖစ္သျဖင့္ အျခားေရာဂါသည္တို႔အား ခြဲျခားဆက္ဆံခံရျခင္း မရွိေစလိုဘဲ အမ်ားနည္းတူ လူ၀င္ဆန္႔ေစခ်င္မွာ အဘြားေဒၚသီတာ၏ ျပင္းျပေသာ ဆႏၵပင္ျဖစ္သည္။
အိမ္မွာ ‘အတၱဟိအတၱေနာ နာေထာ၊ မိမိကိုယ္သာ အားကိုးရာ’ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ခ်ိတ္ထားတယ္။ အေမႀကီး စိတ္အားငယ္သလို ျဖစ္လာရင္ အဲဒီဆိုင္း ဘုတ္ေလးၾကည့္ၿပီး စိတ္အားျပန္တက္လာတယ္။ အေမႀကီးက စိတ္ဓာတ္ကို မာေအာင္ထားတယ္။ ဘယ္ဘာသာနဲ႔ပဲၾကည့္ၾကည့့္ လူ႔ဘ၀ဆိုတာ ရခဲပါတယ္။ ေရာက္လာတဲ့ဘ၀မွာ ကိုယ္က အ႐ႈံးေပး သြားရမယ္ဆိုတာ ဘယ္ဟုတ္မလဲ၊ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က အ႐ႈံးမေပးေသးသေရြ႕မ႐ႈံးဘူး . . .
“ အနာႀကီးေရာဂါသည္ေတြကို ျပန္လည္ထူ ေထာင္ေရးလုပ္တယ္ဆိုတာ ႏွစ္ခ်က္ရွိတယ္။ ေဂဟာမွာေနတဲ့ သူေတြကို ျပန္လည္ထူေထာင္ေပးတာနဲ႔ ကိုယ့္အားကိုကိုးၿပီး ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ရပ္တည္ေနတဲ့သူေတြကို ျပန္လည္ထူေထာင္ေပးတာဆိုၿပီး ႏွစ္ခ်က္ရွိပါတယ္။ အခုက်ေတာ့ ေဂဟာမွာေနတဲ့ သူေတြပဲ ထူေထာင္တာမ်ားတယ္။ တကယ္ဆုိရင္ ေရာဂါသည္ေတြက လူမႈပတ္၀န္းက်င္မွာ ၀င္ဆန္႔ရမယ္၊ အားလံုးလက္ခံႏိုင္ရမယ္၊ အဲဒီလို ေနႏိုင္ဖို႔ ဆိုရင္ ကိုယ့္အိမ္နဲ႔ ကိုယ့္ၿခံနဲ႔ေနတဲ့သူမွ ျဖစ္မွာေပါ့။ ေဂဟာမွာေနၿပီး ေပးထားတဲ့ ကုတင္ေပၚမွာအိပ္၊ ကုတင္ေပၚမွာစားေနရင္ ကုတင္ေပၚမွာပဲ ေသ႐ံုပဲေလ . . ဘာလုပ္စားလို႔ ရမွာလဲ။
အေမႀကီးကိုယ္တိုင္ ေရာဂါခံစားရတာ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ရွိၿပီျဖစ္လို႔ မရမ္းေခ်ာင္းမွာ အနာႀကီးေရာဂါသည္ ဘယ္ေလာက္ရွိတယ္ဆိုတာ သိတယ္၊ သူတို႔ကို ကူညီဖို႔ အေမႀကီး စိတ္ဓာတ္က ျပင္းတယ္။ အေမႀကီးက ကိုယ့္အိမ္နဲ႔ ကိုယ္ပဲေနတယ္၊ အိမ္မွာ ဆိုင္းဘုတ္ခ်ိတ္ထားတယ္။ ‘အတၱဟိအတၱေနာ နာေထာ၊ မိမိကိုယ္သာ အားကိုးရာ’ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ ခ်ိတ္ထားတယ္။ အေမႀကီး စိတ္အားငယ္သလို ျဖစ္လာရင္ အဲဒီဆိုင္းဘုတ္ေလး ၾကည့္ၿပီး စိတ္အားျပန္ တက္လာတယ္။ အေမႀကီးက စိတ္ဓာတ္ကိုမာေအာင္ထားတယ္။ ဘယ္ဘာသာနဲ႔ပဲၾကည့္ၾကည့့္ လူ႔ဘ၀ ဆိုတာရခဲပါတယ္။ ေရာက္လာတဲ့ဘ၀မွာ ကိုယ္က အ႐ႈံးေပးသြားရမယ္ဆိုတာ ဘယ္ဟုတ္မလဲ၊ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က အ႐ႈံးမေပးေသးသေရြ႕ မ႐ႈံးဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ အေမႀကီး စိတ္ဓာတ္မက်ဘူး။
အခုဆိုလည္း မ်က္စိက ေရတိမ္ခြဲထားရတာ၊ ေ၀းေ၀းသြားရရင္ သူမ်ားတြဲမွသြားႏိုင္တယ္။ အလုပ္ မလုပ္ႏိုင္ေပမယ့္ ဘ၀တူ ေရာဂါသည္ေလးေတြ ေက်ာင္းေနႏိုင္ေအာင္ လုပ္ေပးတယ္။ အေမႀကီးက ပညာ လည္း နည္းနည္းပါးပါးတတ္ေတာ့ အမ်ဳိးသမီးေရးရာမွာလည္း နာယကအျဖစ္ထမ္းေဆာင္တယ္၊ ဘာသာ ေရးက်ေတာ့လည္း ဘုရားတည္၊ ေက်ာင္းေဆာက္၊ ကထိန္ပြဲအတြက္ ေဂါပကအတြင္းေရးမွဴးအျဖစ္လုပ္ ေဆာင္တယ္။ အေမႀကီးက ပရဟိတအလုပ္ကို ၀ါသနာလည္းပါေတာ့ ကိုယ္စြမ္းေဆာင္ႏိုင္တာအကုန္ လုပ္ပါတယ္။
အခုက်ေတာ့ တရားအလုပ္ေတြ လုပ္တယ္၊ သႀကၤန္တရားစခန္းဆိုရင္ အေမႀကီး ဦးေဆာင္ၿပီး လုပ္တာ ၁၁ ႀကိမ္ရွိသြားၿပီ” ဟု အႏိုင္မခံ၊ အ႐ႈံးမေပး စိတ္ဓာတ္ျပင္းျပၿပီး ထက္ျမက္လွေသာ အဘြားေဒၚသီတာက လက္ရွိရပ္တည္မႈအေၾကာင္း ေျပာျပခဲ့သည္။
သီခ်င္းေရးသားျခင္း၊ သီခ်င္းဆိုျခင္း၊ ကဗ်ာေရးသားျခင္းတို႔ကို ၀ါသနာပါၿပီး စိတ္အားငယ္ျခင္း၊ စိတ္ဓာတ္က်ျခင္းတို႔ ခံစားရတိုင္း လက္ပံတန္း- ေစာနဏ္းဧ ကေလာင္အမည္ျဖင့္ ကဗ်ာေရးေလ့ရွိေၾကာင္း အဘြားေဒၚသီတာက ေျပာျပခဲ့ရာ သူေရးထားသည့္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ေလးစား ဂုဏ္ယူစြာ ေဖာ္ျပလိုက္ပါသည္။
ေမတၱာျဖန္းမွ လန္းမည့္ပန္း
တို႔ဘ၀လမ္း၊ ေရလႈိင္းၾကမ္းေတြ
မုန္တိုင္းေမႊ၍၊ ဘယ္ေဆြဘယ္မ်ဳိး
အားမကိုးႏိုင္၊ ငုတ္တုပ္ထိုင္လ်က္
ေငးငိုင္ဒူးေထာက္၊ လက္မေျမႇာက္ဘူူး
ဘယ္ေလာက္ႏွိပ္စက္၊ စိတ္မပ်က္ဘူး
တို႔လက္ တို႔ေျခ၊ တိုပါေစဦး
တို႔ၿပံဳးၿပံဳးပဲ။
တို႔မ်ားဇြဲခိုင္၊ အားၿမိဳင္ၿမဳိင္ႏွင့္
ပန္းတိုင္ကိုေမွ်ာ္၊ ကယ္သူေပၚလာ
ေမခလာမွ၊ ဇနကၠပံု
လက္ငင္းႀကံဳၿပီ၊ ရင္ခုန္သံလား
ပံုျပင္လား။
နိမ့္က်ဆံုးသူ၊ တို႔လိုလူကို
ေမတၱာယိုစီး၊ အားမာန္ႀကီးႏွင့္
ခရီးေ၀းကြာ၊ ယုဇနာမွ
ေဖြရွာႀကိဳးစား၊ “ ေမတၱာအားမန္”
အဖြဲ႕မွန္သည္၊ ဧကန္မုခ်
တို႔ဘ၀တြက္၊ လိုအပ္ခ်က္။ ။
လက္ပံတန္း- ေစာနဏ္းဧ
(ဓာတ္ပံုမ်ားႏွင့္ ကဗ်ာကို အဘြားေဒၚသီတာ၏ ခြင့္ျပဳခ်က္ျဖင့္ ေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အယ္ဒီတာ)
(Healthy Life ဂ်ာနယ္မွ စီစဥ္တင္ဆက္သည့္ အပတ္စဥ္ ေသာၾကာေန႔ထုတ္ Healthy Life ဂ်ာနယ္၊ https://www.facebook.com/healthylifejournalmyanmar/ ႏွင့္ www.healthylifejournalmyanmar.com တို႔တြင္ ေဖာ္ျပပါရွိသမွ် က်န္းမာေရးႏွင့္ အလွအပဆိုင္ရာ သတင္းမ်ား၊ သတင္းေဆာင္းပါးမ်ား၊ အေမးအေျဖမ်ား၊ ဘာသာျပန္ေဆာင္းပါးမ်ားကို လြတ္လပ္စြာ မွ်ေ၀ႏိုင္ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ မည္သည့္ Facebook စာမ်က္ႏွာ၊ Website မ်ားတြင္မဆိုျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပျခင္းကို ခြင့္မျပဳပါေၾကာင္း အသိေပး ေၾကညာအပ္ပါသည္။)
