၊ စူး (ေဆး၀ါးတကၠသိုလ္) ၊
ေရွ႕ဆံုးက ေက်ာင္းစာသင္ခံုမွာ ၉ ႏွစ္အရြယ္ ကေလးေလး ထိုင္ေနတယ္ . . သူ႔ေျခေထာက္နဲ႔ ေဘာင္းဘီဟာ ေသးေတြနဲ႔ စိုေနခဲ့တယ္။ ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး ေသးေတြထြက္သြားမွန္း သူမသိလိုက္ဘူး၊ သူ႔ေျခေထာက္နဲ႔ ေဘာင္းဘီကေန စီးက်တဲ့ေသးေတြက အတန္းေရွ႕မွာ အိုင္ထြန္းလို႔ . . သူဘာလုပ္ရမလဲ မသိဘူး၊ သူ႔မွာ ရွက္ေၾကာက္တဲ့စိတ္ပဲ ႀကီးစိုးေနခဲ့တယ္ . .
ဒါမ်ဳိး တစ္ခါမွမျဖစ္ဖူးလို႔ သူ႔ႏွလံုးေတြ ရပ္သြားမလားေတာင္ ထင္ရေလာက္ေအာင္ သူတုန္ယင္ေနခဲ့တယ္။ ဒီလိုေသးေတြနဲ႔ ညစ္ေပေနတဲ့အတြက္ သူ႔ကိုယ္သူ ဘာလုပ္လို႔ လုပ္ရမွန္းလည္း မသိခဲ့ဘူး၊ သူအရွက္ႀကီး ရွက္ၿပီး အေၾကာက္ႀကီး ေၾကာက္ေနခဲ့တယ္။ အတန္းေဖာ္ေတြက သူ႔ကိုၾကည့္ေနတယ္လို႔ ခံစားေနရတယ္ . . ဘယ္သူမွေတာ့ သူ႔ကို စကားလာမေျပာၾကဘူး။
စာသင္ခံုမွာ ေနရာမေရြ႕ဘဲထိုင္ရင္း သူ႔ေခါင္းကိုငံု႔ၿပီး သူဆုေတာင္းလိုက္တယ္။
“ဘုရားသခင္ . . ဒါက အေရးေပၚကိစၥပါ၊ အခု အကူအညီ လိုအပ္ေနပါတယ္။ ဆရာမ၀င္လာရင္ ကြၽန္ေတာ္အရွက္ရၿပီး ေသသြားႏိုင္ပါတယ္၊ ငါးမိနစ္အတြင္း ကူညီပါဦး”
သူဆုေတာင္းၿပီး ေခါင္းကိုေမာ့လိုက္ေတာ့ ဆရာမက အတန္းထဲကို ဦးတည္လာေနတာ ျပတင္းေပါက္ကေန လွမ္းျမင္လိုက္ရတယ္။ ဆရာမေရွ႕မွာ ဆူဇီဆိုတဲ့ အတန္းေဖာ္ေကာင္မေလးက ေရႊငါးထည့္ထားတဲ့ ေရခြက္တစ္ခြက္သယ္လာတာ သူလွမ္းျမင္လိုက္ရတယ္။
ဆူဇီက ဆရာမေရွ႕ကေန ခပ္ျမန္ျမန္ေလွ်ာက္လာရင္း သူ႔နားအေရာက္မွာ ေရခြက္ေမွာက္သြားပါေတာ့တယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေရခြက္က သူ႔ေပါင္ေပၚကို တည့္တည္ေမွာက္သြားခဲ့တာပါ . .
သူလည္း စိတ္ဆိုးခ်င္ေယာင္ ေဆာင္လိုက္ေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ “ေက်းဇူးတင္ပါတယ္”ဆိုတဲ့စကားကို ထပ္ခ်ည္းတလဲလဲ ေျပာေနခဲ့ေတာ့တယ္။
ဆရာမက သူ႔ကို အားကစားခန္းထဲက အားကစားေဘာင္းဘီ ၀တ္ထားဖို႔နဲ႔ သူ႔ေဘာင္းဘီကို လွန္းထားဖို႔ ေျပာခဲ့တယ္။
တျခားကေလးေတြက သူ႔စာသင္ခံုနားက ေရေတြကို လွည္းက်င္း သန္႔ရွင္းေပးခဲ့ၾကတယ္။
႐ုတ္တရက္ဆိုသလို ေကာင္ေလးဟာ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းေတြရဲ႕ စာနာနားလည္မႈကို ခံစားလိုက္ရတယ္။
အဲဒီေန႔ ေက်ာင္းဆင္းေတာ့ ေက်ာင္းကားေစာင့္ရင္း ေကာင္ေလးက ဆူဇီဆီသြားၿပီး –
“နင္ တမင္လုပ္ေပးခဲ့တာမဟုတ္လား”လို႔ တိုးတိုးေလးေမးလိုက္ေတာ့ ဆူဇီက ခပ္တိုးတိုး ေျဖခဲ့ပါတယ္။
“ငါလည္း တစ္ခါတုန္းက ငါ့ေဘာင္းဘီ စိုခဲ့ဖူးတယ္ေလ”
စာစုက ေပးခ်င္ေသာ သင္ခန္းစာ
ဘ၀ခရီးမွာ အေကာင္းေကာ အဆိုးပါ ႀကံဳေတြ႕ေနရတာပါ။ ကိုယ့္မ်က္စိေရွ႕မွာ တျခားသူတစ္ဦး ဒုကၡေရာက္ေနရင္ ကိုယ္အခက္ေတြ႕ခဲ့စဥ္က ဘယ္လိုခံစားခဲ့ရသလဲဆိုတာ ကိုယ္ခ်င္းစာ နားလည္ၿပီး တတ္ႏိုင္သမွ် အကူအညီေပးသင့္ေၾကာင္း ဒီစာစုက မွ်ေ၀ေပးတယ္လို႔ ခံစားရပါတယ္။
