သား . . ေက်ာင္းမသြားခ်င္ဘူး၊ ေက်ာင္းမသြားခ်င္ဘူး ေမေမ
ဒီမနက္သားကေလးကို ေက်ာင္းပို႔ဖို႔ေက်ာင္း၀တ္စံု လဲေပးဖို႔ႀကိဳးစားရင္း သားေလးရဲ႕တရစပ္ ဂ်ီက်ေအာ္ဟစ္သံၾကားေတာ့ ေဒၚျမင့္ေမ စိတ္ညစ္လွသည္။
သားေလးဖိုးခြားက စကားကလည္းမ်ားၿပီး အေမးအျမန္းကလည္းထူကာ အေဆာ့သန္သူမို႔ ေက်ာင္းထားကတည္းက သိပ္စိတ္မခ်။
ကေလးကို ေက်ာင္းႀကိဳ၊ ေက်ာင္းပို႔အတြက္ စိတ္ခ်ရတဲ့သူ႔ဦးေလးဖယ္ရီနဲ႔ပဲ ထည့္ရသည္။ အစပိုင္းမွာေတာ့ ဖိုးခြားေလးကေက်ာင္းမွာ သက္တူရြယ္တူအေပါင္းအသင္း မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ေတြ႕ဆံုရေတာ့ ေက်ာင္းသြားဖို႔ စိတ္အားထက္သန္လွသည္။
သားေရ . . ထေတာ့ေလ . . ေက်ာင္းသြားရမယ္လို႔မ်ား ႏႈိးလိုက္ရင္ ပထမတန္းေက်ာင္းသားႏွင့္ပင္မလိုက္၊ ေငါက္ခနဲထထိုင္ၿပီး မ်က္ႏွာသစ္၊ သြားတိုက္ . .ေက်ာင္းသြားဖို႔ျပင္ဆင္စရာရွိတာ ျပင္ဆင္ေနေတာ့တာ . .။
ဒါေပမဲ့ မေန႔ကေတာ့ ေက်ာင္းကေနငိုမဲ့မဲ့နဲ႔ျပန္လာၿပီး အိမ္ေရာက္သည္ႏွင့္ ေဒၚျမေမရင္ခြင္ထဲ၀င္ကာ ငိုေႀကြးေတာ့သည္။
သားေလး . . ေမ့ေမ့သားေလး . . ဘာျဖစ္လို႔လဲ . . ဘာျဖစ္လာလို႔လဲဆိုၿပီး ေဒၚျမေမထိတ္လန္႔တၾကား ရင္ပူစြာေမးျမန္းေတာ့ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ျပန္မေျဖ။
အတန္ၾကာငိုၿပီးမွ ဆရာမ႐ိုက္လို႔ဆိုၿပီး ဖိုးခြားကေျဖသည္။
ဘာျဖစ္လုိ႔ ဆရာမက႐ိုက္တာလဲဆိုၿပီး ေဒၚျမေမဇြတ္အတင္းေမးေတာ့ –
သားစကားမ်ားလို႔တဲ့ . . သူငယ္ခ်င္းကေမးလို႔ သားကျပန္ေျဖလိုက္တာပါ၊ အဲဒါကိုဆရာမက သားကိုအတန္းေရွ႕ေခၚၿပီး ႐ိုက္တယ္ –
ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ဖိုးခြားက သူ႔ေျခသလံုးကအ႐ိုက္ခံထားရသည့္ ဒဏ္ရာမ်ားကိုျပသည္။
ေဒၚျမေမ အေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားသည္။ ေဒၚျမေမမိတ္ေဆြတစ္ဦးကလည္း ေျပာဖူးသည္။ ကြၽန္မသားက ေက်ာင္းမသြားခ်င္ဘူးေျပာလို႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေမးၾကည့္ေတာ့
ဆရာမကစာေမးတာ သူမေျဖႏိုင္လို႔ဆိုၿပီး စာရတဲ့သူငယ္ခ်င္းကိုေခၚၿပီး သူ႔နားရြက္ဆြဲခိုင္းတယ္တဲ့ . . ရွက္လြန္းလို႔ဆိုၿပီး ေက်ာင္းမသြားခ်င္ဘူးေျပာေနတာ၊ ဆရာမဆီ ကြၽန္မအခုသြားေတြ႕မလို႔ –
အခုလည္းဖိုးခြားတစ္ေယာက္ ေက်ာင္းမသြားခ်င္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ေဒၚျမေမကလည္း အလုပ္တစ္ဖက္နဲ႔၊ အလုပ္ကလည္း လခ်ဳပ္စာရင္းေတြအၿပီးသတ္ရမွာမို႔ ဒီေန႔ခြင့္ယူလို႔မရ . . စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔သက္ျပင္းသာ တြင္တြင္ခ်မိေတာ့သည္။
ဒီလိုကေလးေတြအတြက္ ဘယ္သူ႔မွာတာ၀န္ရွိေနၿပီလဲ . .
ကေလးအရြယ္မွာမလုပ္သင့္တဲ့ Child Abuse နဲ႔ Child Neglect ဆိုတာ ရွိပါတယ္။
Child Abuse ဆိုတာ ကေလးရသင့္ရထိုက္တဲ့ အခြင့္အေရးေတြ၊ ကေလးရဲ႕လြတ္လပ္ခြင့္ေတြ၊ ကေလးေတြရဲ႕ ႏိုးၾကားခြင့္ေတြအကုန္လံုးကို ပိတ္ပင္ၿပီး ကေလးရဲ႕ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ဖ်က္ဆီးပစ္တာကို Child Abuse လို႔ ေခၚပါတယ္။ သူ႔အခြင့္အေရးေတြကို ထိန္းခ်ဳပ္ဖ်က္ဆီးပစ္တာပါ။
Child Neglect ဆိုတာက ကေလးရသင့္ရထိုက္တဲ့ အခြင့္အေရးေတြ၊ ကေလးရဲ႕ လြတ္လပ္ခြင့္ေတြ၊ ကေလးေတြရဲ႕ႏိုးၾကားခြင့္ေတြ အကုန္လံုးကိုပိတ္ပင္ၿပီး ကေလးရဲ႕ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို ေဆာင္ရြက္မေပးဘဲထားတာကို ေခၚပါတယ္။
ဆရာ၊ ဆရာမေတြရဲ႕တာ၀န္က ကေလးေတြရဲ႕စာရိတၱမ႑ိဳင္၊ ပညာေရးမ႑ိဳင္၊ လူမႈေရးမ႑ိဳင္ေကာ က်န္းမာေရးအေျခအေနကိုပါ အကုန္လံုးျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေပးဖို႔ လိုပါတယ္။ ဒါေတြကိုမေဆာင္ရြက္ေပးရင္ သူ႔မွာခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္ ရွိပါတယ္။ ေဆာင္ရြက္ခြင့္မရေအာင္ ကဲ့ရဲ႕တာေတြ၊ ႐ႈံ႕ခ်တာေတြလုပ္ရင္၊ ပစ္ေပါက္တာေတြလုပ္ရင္ ဒါကအျပစ္တစ္ခုပါပဲ။ ေနာက္တစ္ခုက ကေလးေတြကို ကိုယ့္တာ၀န္ကိုယ္မေဆာင္ရြက္ႏိုင္ေအာင္၊ ကေလးရဲ႕ႏိုးၾကားတက္ႀကြခြင့္နဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မျဖစ္ေပၚေအာင္ လုပ္တာေတြက Child Neglect လုပ္တာပါပဲ။
ကေလးေတြရဲ႕ စိတ္က်န္းမာေရးျပႆနာေတြျဖစ္တဲ့ စိတ္ပူပင္မႈ (Anxiety) ကစၿပီး စိတ္ေဖာက္ျပန္တာအထိျဖစ္တတ္တဲ့ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာေ၀ဒနာေတြက ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္တုန္းကျဖစ္ခဲ့တဲ့ ခါးသီးတဲ့စိတ္ခံစားခ်က္ အေတြ႕အႀကံဳေတြအကုန္လံုး ပါ၀င္ပါတယ္။ ကေလးေတြကို အတန္းထဲမွာစာမရလို႔ ႐ႈံ႕ခ်တာ၊ စကားမ်ားလို႔ လက္လြတ္စပယ္ ႐ိုက္ႏွက္ပစ္ေပါက္တာေတြက ကေလးေတြရဲ႕ဘ၀တက္လမ္းတစ္ခုကို အပင္ငယ္ငယ္ေလးကေန အၫႊန္႔ခ်ဳိးလိုက္သလို ျဖစ္သြားတတ္ပါတယ္။ ဒါက အေတာ္သတိထားၿပီး ျပဳျပင္ရမယ့္အခ်က္ပါ။
ဆရာေတြရဲ႕ ကေလးျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေရး၊ ကေလးေတြရဲ႕ ပညာသင္ယူမႈစတာေတြက အလြန္အေရးႀကီးပါတယ္။ ေက်ာင္းဆိုတဲ့ပတ္၀န္းက်င္ဟာ ကေလးအတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္ရမယ္၊ ရႊင္ၿပံဳးႏိုင္ရမယ္၊ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး သိမ္ေမြ႕ရမယ္၊ ၿပီးေတာ့ ေႏြးေထြးမႈရွိရမယ္၊ ယံုၾကည္မႈရွိရပါမယ္၊ ပညာေရးစနစ္ကို အမ်ားႀကီးျပန္ၿပီးေလ့လာဖို႔ လိုအပ္ေနပါတယ္။
ႏိုင္ငံျခားမွာ မူလတန္းေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြကို သင္ၾကားေပးေနတဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြဟာ တကၠသိုလ္သင္ေနတဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြထက္ အမ်ားႀကီးပိုၿပီး ပညာျပည့္၀ေနဖို႔ အေလးထားၾကပါတယ္။
