———၊ စူး (ေဆး၀ါးတကၠသိုလ္) ၊———
ေသာမတ္စ္အက္ဒီဆင္ ငယ္ငယ္တုန္းက ေက်ာင္းကေန အိမ္ျပန္လာၿပီး သူ႔မိခင္ကို စာရြက္တစ္ရြက္ေပးတယ္။
“ဆရာမက သားကို ဒီစာေပးလိုက္တယ္၊ အေမ့ကိုေပးေပးပါတဲ့”
စာကိုေအာ္ဖတ္ရင္း သူ႔မိခင္ရဲ႕ မ်က္လံုးေတြက မ်က္ရည္ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္က်ေနခဲ့တယ္။
“ခင္ဗ်ားသားက ပါရမီ့ရွင္တစ္ဦးျဖစ္တယ္။ ဒီေက်ာင္းက သူ႔အတြက္ ေသးငယ္လြန္းၿပီး သူ႔ကိုထိန္းေက်ာင္းႏိုင္တဲ့ ဆရာေကာင္းေတြ အလံုအေလာက္မရွိပါဘူး။ ေက်းဇူးျပဳၿပီး သူ႔ကို ခင္ဗ်ားကိုယ္တိုင္သင္ေပးပါ”တဲ့။
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာသြားၿပီးေနာက္ အက္ဒီဆင္ရဲ႕မိခင္က ကြယ္လြန္သြားခဲ့တယ္။ အက္ဒီဆင္ကလည္း ဆယ္စုႏွစ္ရဲ႕ အႀကီးက်ယ္ဆံုး တီထြင္သူတစ္ဦးျဖစ္လာခဲ့တယ္။
တစ္ေန႔ေတာ့ သူ႔မိသားစုေဟာင္းပိုင္ဆိုင္တဲ့ ပစၥည္းေတြကို ရွာေဖြရင္း စားပြဲတစ္လံုးရဲ႕ အံဆြဲေထာင့္တစ္ေနရာမွာ စာရြက္ေခါက္တစ္ခုကို ေတြ႔ျမင္ခဲ့တယ္။
စာရြက္ကို ဖြင့္ဖတ္လိုက္တဲ့အခါ စာရြက္ထဲမွာ ေရးထားတာကေတာ့-
“ခင္ဗ်ားသားက စိတ္က်န္းမာေရးမေကာင္းတဲ့ အထံုအအေလးပါ။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းကို ထပ္ၿပီးမပုိ႔ပါနဲ႔ေတာ့”ဟူသတဲ့။
