Healthy Life Ad
Life Style

လူတိုင္းပါ၀င္ႏိုင္သည့္ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈစနစ္ကို ေအာင္ျမင္စြာအေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ခဲ့ေသာ ပင္းတယမီးအိမ္ရွင္ ေဒါက္တာသန္းမင္းထြဋ္

၊ ဇြန္ခိုင္ဦး ၊ (ေဆး၀ါးတကၠသိုလ္)

ေဒါက္တာသန္းမင္းထြဋ္ဆိုလွ်င္ ပင္းတယၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ားက သူတို႔ၿမိဳ႕ေဆး႐ံုမွ ေျပာင္းေရႊ႕ခြင့္မရေစရန္ လက္မွတ္မ်ားထိုးၿပီးဆႏၵျပမည္အထိ ၾကည္ညိဳေလးစားတန္ဖိုးထားေၾကာင္း လူအမ်ားၾကားဖူးၾကေပလိမ့္မည္။

ထိုအျဖစ္အပ်က္ႏွင့္ပတ္သက္၍ “ဆရာ့ဘ၀မွာ ဒါကပထမဆံုးမဟုတ္ဘူး။ ဒါမ်ဳိးေလးခါရွိၿပီ။ ၁၉၉၂ ခုမွာ ေက်ာင္းၿပီးတယ္၊ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္မွာ အစိုးရအလုပ္စ၀င္တယ္၊ ျပည္ေဆး႐ံုမွာ ၂၀၀၅ ခုနစ္အထိ လက္ေထာက္ဆရာ၀န္အျဖစ္ တာ၀န္က်တယ္၊ ၂၀၀၅ကေန ၂၀၁၀ အထိ ေပါက္ေခါင္းေဆး႐ံုမွာ ငါးႏွစ္တာ၀န္က်တယ္ . . အဲဒီငါးႏွစ္တာအတြင္း ၂၀၀၇ ခုႏွစ္မွာ ဂန္႔ေဂါၿမိဳ႕နယ္ထဲက ေက်ာတိုက္နယ္ေဆး႐ံုကို ေျပာင္းေရႊ႕ခြင့္တာ၀န္ တစ္ခုထြက္တယ္၊ ဆရာက ေပါက္ေခါင္းေဆး႐ံုကေန ေက်ာတိုက္နယ္ေဆး႐ံုကိုေျပာင္းၿပီး အလုပ္၀င္တယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာေပါက္ေခါင္းၿမိဳ႕က ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြနဲ႔ အဖြဲ႕ေပါင္း ၂၁ ခုက ၀န္ႀကီးဆီသြားေတြ႕ၿပီး ‘ ဒီလက္ေထာက္ဆရာ၀န္ေလးကို အေျပာင္းမခံႏိုင္ပါဘူး’ လို႔ သြားေျပာတယ္။ အဲဒါနဲ႔ “ မူလအမိန္႔စာကိုပယ္ဖ်က္ၿပီး ေပါက္ေခါင္းေဆး႐ံုမွာပင္ ျပန္လည္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခြင့္ ျပဳလုိက္သည္” ဆိုတဲ့ အမိန္႔စာေရာက္လာေတာ့ အထုပ္အပိုးေတြနဲ႔ ေပါက္ေခါင္းျပန္ေရာက္ၿပီး ၂၀၀၉ ခုႏွစ္မွာ ၿမိဳ႕နယ္ခြဲဆရာ၀န္ဆိုတဲ့ရာထူးနဲ႔ ေျပာင္းဖို႔ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီမွာလည္း ေပါက္ေခါင္းၿမိဳ႕သူ၊ ၿမိဳ႕သားေတြစုၿပီး တိုင္းမွဴးဆီသြားေျပာၾကျပန္တယ္။ တိုင္းမွဴးက၀န္ႀကီးကို ျပန္ေျပာလိုက္တာနဲ႔ အဲဒီမွာဆရာက ေပါက္ေခါင္းမွာဒုတိယအႀကိမ္ ထပ္မံတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရတယ္။

၂၀၁၁ ခုနစ္မွာ ေဆး႐ံုအုပ္ခ်ဳပ္မႈပညာဒီပလိုမာ ရခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာ ဘာသာစံုဂုဏ္ထူးထြက္ခဲ့တယ္။ ပင္းတယကို သြားပါ၊ တစ္ႏွစ္ၾကာရင္ လက္ေထာက္ၫႊန္ၾကားေရးမွဴးရာထူးေပးၿပီး ျပန္ေခၚမယ္ဆိုၿပီး လႊတ္လိုက္တယ္။ ၂၀၁၁မွာ ပင္းတယေရာက္ၿပီး ၂၀၁၃ မွာ ဆရာ့ကိုရာထူးတိုးေပးဖို႔ ေနျပည္ေတာ္ကလွမ္းေခၚေတာ့ ပင္းတယၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြက ‘ ဒီဆရာေတာ့ အေျပာင္းမခံႏိုင္ဘူး ’ ဆိုၿပီး တစ္ညတည္းမွာ လက္မွတ္သံုးေထာင္ရေအာင္ ထုိးၾကတယ္။ ဆရာအင္တာဗ်ဴးသြားေျဖတဲ့ဆီကို အဲဒီလက္မွတ္ေတြထိုးထားတဲ့စာ ပို႔လိုက္တယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အင္တာဗ်ဴးေျဖတဲ့ ၁၇ ေယာက္ထဲမွာ ဆရာကပထမရခဲ့တယ္။ အဲဒီေတာ့ လက္ေထာက္ၫႊန္ၾကားေရးမွဴး ရာထူးေပးမယ့္အခ်ိန္မွာ လက္မွတ္ထိုးထားတဲ့စာကေရာက္လာတာနဲ႔ ဆရာနစ္နာလိမ့္မယ္ဆိုၿပီး လူႀကီးေတြကဆရာ့ကို ေမးပါတယ္။

“ မင္းရာထူးယူမလား၊ ပင္းတယမွာပဲ ေနမလား” ဆိုေတာ့ “ ကြၽန္ေတာ္ ငယ္ေသးတယ္၊ ရာထူးက ဘယ္အခ်ိန္ယူယူ ရပါတယ္၊ ပင္းတယမွာ ကြၽန္ေတာ္ပရဟိတအလုပ္ေတြဆက္လုပ္စရာ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္” လို႔ေျဖလိုက္ေတာ့ က်န္တဲ့ ၁၆ ေယာက္က ရာထူးတိုးၿပီးဆရာက်န္ခဲ့တယ္။

ေနာက္တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာမွာ ဆရာ့တစ္ေယာက္တည္းကို ပင္းတယေဆး႐ံုမွာပဲ လက္ေထာက္ၫႊန္ၾကားေရးမွဴး တိုးေပးလိုက္သည္ “ ဆိုတဲ့စာေရာက္လာတယ္” ဟု ေဒါက္တာသန္းမင္းထြဋ္က ဆိုသည္။

အဆိုပါရာထူးမွာ ပင္းတယေဆး႐ံုတြင္ ယခင္ကတစ္ခါမွမရွိခဲ့ဘဲ ေဒါက္တာသန္းမင္းထြဋ္အတြက္ သီးသန္႔ေပးအပ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

“ ၂၀၁၄မွာ ဆရာ့ကို ကေလာေဆး႐ံုကိုေျပာင္းေရႊ႕ဖို႔ အမိန္႔စာထြက္ခဲ့တယ္။ အဓိကကေတာ အထက္ကလူႀကီးေတြက ဆရာ့ကိုရာထူးတိုးေပးခ်င္တာပါ၊ ကေလာမွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေပမယ့္ ပင္းတယကိုလည္း သြားၾကည့္လို႔ရတယ္ဆိုၿပီးေပးေပမယ့္ ဒီတစ္ခါေတာ့ပင္းတယၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သား လူႏွစ္ေသာင္းေက်ာ္က ‘ဆရာ့ကို အေျပာင္းမခံႏိုင္ပါဘူး’ ဆိုၿပီး ၀ိုင္းလက္မွတ္ထိုးၾကပါတယ္။ 9အဲဒီမွာ အထက္ဗမာျပည္ေဆး႐ံုႀကီးမ်ား ကြပ္ကဲေရးမွဴးဆရာ ဦး၀င္းခက ဖုန္းနဲ႔ေျပာတယ္၊ အဲဒါနဲ႔ ဆရာကလည္း “ ဘိုးဘြားရိပ္သာေထာင္ေနလို႔၊ ကြၽန္ေတာ္ေျပာင္းရမယ္ဆိုတဲ့စာထြက္တာနဲ႔ အဘိုးအဘြားေတြ ထမင္းမစားဘဲေနေနၾကပါတယ္၊ ေျပာင္းလို႔မျဖစ္ေသးပါဘူး” ဆိုၿပီးျငင္းလိုက္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ ဆရာဦး၀င္းခက ကိုယ္တိုင္ေရာက္ခ်လာၿပီး “ၫႊန္ခ်ဳပ္ကလာၿပီး ရာထူးယူဖို႔ေျပာရတာတို႔ ၀န္ထမ္းေလာကမွာမရွိပါဘူး၊ ငါ့အားနာၿပီးယူစမ္းပါကြာ” ဆိုေတာ့ “ကြၽန္ေတာ္ ယူခ်င္တာေပါ့၊ ဒီရာထူးယူလိုက္ရင္ ကြၽန္ေတာ့္ဘ၀မွာ တက္လမ္းေတြအမ်ားႀကီးပဲ၊ ဒါေပမဲ့ ၿမိဳ႕မိၿမိဳ႕ဖဘိုးဘြားရိပ္သာ အဘိုးအဘြားေတြနဲ႔ ေတြ႕ၾကည့္ပါဦး” ဆိုၿပီး ေတြ႕လိုက္တဲ့အခါမွာ ဆရာႀကီးသေဘာေပါက္သြားပါတယ္”

ေဒါက္တာသန္းမင္းထြဋ္သည္ ငယ္စဥ္ကတည္းက ပရဟိတသမားဘ၀ကို ျမတ္ႏိုးတန္ဖိုးထားခဲ့သူျဖစ္ၿပီး စာေတာ္သူလည္းျဖစ္၍ ပရဟိတဆန္ေသာဆရာ၀န္ဘ၀ကို ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့သူျဖစ္သည္။

ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက သူမ်ားကိုဘာလုပ္ေပးရရင္ ေကာင္းမလဲဆိုၿပီး စဥ္းစားခဲ့တာ၊ ေျခာက္တန္း -ခုနစ္တန္းေလာက္ကတည္းက ၾကက္ေျခနီအလုပ္ေတြ လုပ္ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီၾကက္ေျခနီအလုပ္က ပရဟိတလုပ္ႏိုင္ဖို႔ ဆရာ့ကိုသင္ေပးခဲ့တယ္။ ေနာက္တစ္ခုက စာအုပ္ေတြပါ၊ စာအုပ္ေတြကလည္း ပရဟိတသမားဘ၀ကို သင္ေပးခဲ့တယ္။ စာဖတ္ရင္းနဲ႔လည္း အထိုက္အေလ်ာက္ ထူးခြၽန္တဲ့သူျဖစ္လာေတာ့ ဆရာ၀န္အလုပ္က ပရဟိတဆန္တဲ့အလုပ္ျဖစ္တယ္ဆိုၿပီး ေရြးျဖစ္ခဲ့တာပါ။
ေဆးေက်ာင္းတက္ေနရင္းမွာပဲ စာသင္ေက်ာင္းေတြ ေထာင္လိုက္ေသးတယ္။ ေျမာက္ဒဂံုမွာရွိတဲ့ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးတဲ့ကေလးေတြကို စာသင္ဖို႔အတြက္ ေ၀ဇယႏၲာလူငယ္မ်ား ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးေက်ာင္းဆိုၿပီး အသက္ ၁၉ -၂၀ ေလာက္မွာ ေထာင္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္” ဟု ဆရာ၀န္ဘ၀ေရြးခ်ယ္ခဲ့ပံုကို ေျပာျပခဲ့သည္။

ပရဟိတဆရာ၀န္ခရီးလမ္း ေလွ်ာက္လွမ္းရာတြင္ လမ္းျပၾကယ္အျဖစ္ ေလးစားအားက်ရသူ ဆရာ၀န္မ်ားသည္ ျပည္ပတင္မက ျပည္တြင္း၌လည္းရွိေၾကာင္း ဆရာေဒါက္တာသန္းမင္းထြဋ္က ဆိုသည္။

“ အဲလ္ဘတ္႐ြိဳက္ဇာဆိုတဲ့ ႏိုဗယ္ဆုရထားတဲ့ ဆရာ၀န္ႀကီး၊ သူဟာ အာဖရိကတိုက္ထဲက အနာႀကီးေရာဂါသည္ေတြကို သြားေဆးကုၿပီး သူ႔ဘ၀တစ္ခုလံုးကို အဲဒီမွာရင္းႏွီးလိုက္တဲ့သူ . . ေနာက္ေတာ့ ေနာ္မန္ဘတ္သြန္းဆိုတဲ့ ဆရာ၀န္ႀကီး၊ သူကလည္း ဆရာအားက်ရတဲ့ ႏွလံုးလွဆရာ၀န္ပါ။

ျမန္မာျပည္ထဲမွာ အားက်သူကေတာ့ ဆရာႀကီးနာဂသိန္းလႈိင္ပါ။ ေတာင္တန္းေဒသေတြ သြားေရာက္ၿပီး ေဆးကုသမႈေပးခဲ့တဲ့ ဆရာ၀န္ႀကီးျဖစ္ပါတယ္။

လူေတြသိပ္မၾကားဖူးဘဲနဲ႔ ဆရာအားက်ရတဲ့ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။ သူက ေဒါက္တာေစာ၀ါးထူးပါ။ ေမာ္လၿမိဳင္အနာႀကီးေရာဂါကုေဆး႐ံုရဲ႕ ေဆး႐ံုအုပ္ႀကီးျဖစ္ပါတယ္၊ သူကေတာ့ ဆံုးသြားပါၿပီ။ တကယ္ေတာ့ သူ႔ဘ၀ျဖတ္သန္းမႈကို ဆရာသိပ္တန္ဖိုးထားပါတယ္။ သူဟာတကယ့္ကို ဆင္းဆင္းရဲရဲနဲ႔ ကေလးဘ၀ကတည္းက ဆရာ၀န္ျဖစ္လာေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့ရတယ္။ ဆရာ၀န္ျဖစ္လာေတာ့ ေတာင္ေပၚေဒသေတြလွည့္ၿပီး ေဆးကုတယ္၊ ေဆးကုေနရင္းတန္းလန္းနဲ႔ အနာႀကီးေရာဂါလူနာေတြ ရွိတယ္လို႔သတင္းၾကားတာနဲ႔ ေမာ္လၿမိဳင္ေတာင္ပိုင္းက အနာႀကီးေရာဂါကုေဆး႐ံုကိုသြားၿပီး ေဆးကုေပးခဲ့တယ္။ ၂၀၁၀ သူဆံုးတဲ့အခ်ိန္အထိ အနာႀကီးေရာဂါသည္ေတြၾကားထဲမွာပဲ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ေက်ာ္ေနခဲ့တယ္။ သူဆံုးသာသြားတယ္၊ ဘာဆုမွလည္း မရခဲ့ဘူး၊ ဘယ္သူမွလည္း အသိအမွတ္မျပဳခဲ့ဘူး၊ ဒါေပမဲ့သူက သူ႔ဘ၀ကိုေက်ေက်နပ္နပ္နဲ႔ ရွင္သန္သြားခဲ့တာ . . ဆရာသူ႔ဘ၀ကို အင္မတန္ေလးစားအားက်ခဲ့ပါတယ္”

ေျမာင္းျမသားျဖစ္သူ ေဒါက္တာသန္းမင္းထြဋ္ သည္ လက္ရွိတြင္ပင္းတယၿမိဳ႕၌ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့သည္မွာ ငါးႏွစ္ျပည့္ေတာ့မည္ျဖစ္ၿပီး ရြာလွည့္ေဆးကုျခင္း၊ အ၀ီစိတြင္းတူးျခင္း၊ ဘိုးဘြားရိပ္သာေထာင္ျခင္း၊ စာသင္ေက်ာင္းေဆာက္ျခင္း အစရွိသည့္ပရဟိတအလုပ္မ်ားကို လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္။

“ ရြာေတြလွည့္ေဆးကုတာ အခုခ်ိန္ထိ ၁၉၅ ႀကိမ္ရွိပါၿပီ။ လူနာေပါင္း သံုးေသာင္းေလးေထာင္ေလာက္ ကုေပးခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ ၁၉၅ ႀကိမ္သြားတာက လြယ္လြယ္ကူကူလမ္းေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ေတာင္ေပၚလမ္းေတြ၊ ဖိနပ္ခါးၾကားထိုး ေဆးအိတ္လြယ္ၿပီးေလွ်ာက္ရတဲ့ လမ္းေတြကိုသြားခဲ့တာပါ။ ပင္းတယတစ္၀ိုက္မွာ ဆရာမေရာက္ဖူးတဲ့ ရြာတစ္ရြာမွမရွိေတာ့ပါဘူး။ ပအို႔၊ ပေလာင္၊ ဓႏုစသျဖင့္ ဆရာအစံုေဆးသြားကုခဲ့ပါတယ္။ ဒါက နံပါတ္တစ္ ဆရာ့အလုပ္ပါ။

နံပါတ္ႏွစ္က အဲဒီရြာေတြကိုေဆးသြားကုရင္းနဲ႔ ဘာေတြလိုလဲဆိုတာ ဆရာေတြ႕ခဲ့ပါတယ္၊ အဲဒီမွာ ေက်ာင္းမရွိတဲ့ရြာေလးေတြ ေတြ႕တယ္၊ အဲဒါနဲ႔ သြပ္မိုးအုတ္ကာ စာသင္ေက်ာင္းေလးေက်ာင္း ေဆာက္လုပ္ေပးခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္ေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာအလွဴခံၿပီး ေဆးေပးခန္းေလးေတြ ေဆာက္ပါတယ္။ စာၾကည့္တိုက္ေတြ ေဆာက္ပါတယ္၊ လမ္းေဖာက္တယ္၊ ေရတြင္းတူးတယ္၊ ဘိုးဘြားရိပ္သာေထာင္တယ္။

အခုလက္ရွိလုပ္ေနတာက ဘုတ္တလုတ္ေရကန္ႀကီးဆယ္ၿပီး ေရျပန္ထည့္တဲ့အလုပ္ကို ဆရာလုပ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဇူလိုင္လ ၁၂ ရက္ေန႔ မွာ ဗိုလ္မွဴးႀကီးဗထူး ရာျပည့္အခမ္းအနား က်င္းပဖို႔စီစဥ္ေနပါတယ္” ဟု ဆရာကေျပာျပခဲ့သည္။

စစ္တပ္မရွိ၊ ဘာသာျခားမရွိ၊ ေဆးျပားကိစၥ အနည္းငယ္မွအပ မူးယစ္ေဆး ေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကားမႈမရွိသည့္ ဓႏုကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရေဒသတြင္ ဆရာေဒါက္တာသန္းမင္းထြဋ္အတြက္ အခက္ခဲဆံုးေက်ာ္လႊားခဲ့ရသည့္ကိစၥမွာ ယံုၾကည္မႈတည္ေဆာက္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။

“ ဆရာမေရာက္ခင္ ေဆး႐ံုရဲ႕ေရွ႕သမိုင္းေၾကာင္းက မေကာင္းလွဘူး။ ေဆး႐ံုေရာက္တဲ့ေန႔ မနက္ငါးနာရီေလာက္မွာ ေဆး႐ံုကိုဆရာရွာလို႔ မေတြ႕ခဲ့ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔ မေတြ႕သလဲဆိုေတာ့ ေဆး႐ံုက ၿခံဳေတြနဲ႔ပိတ္အုပ္ေနလို႔ပဲ။ ရွာေတြ႕ျပန္ေတာ့ ဆရာ့ကို ဘယ္သူထြက္ႀကိဳသလဲဆိုရင္ ေဆး႐ံုက သန္႔ရွင္းေရးအလုပ္သမားေလး။ “ ဆရာမ ဘယ္ေရာက္ေနလဲ” ဆိုေတာ့ “ ဆရာမ အိပ္ေနတယ္ ” တဲ့။ ဆရာလာမယ့္ေန႔နဲ႔ ေနရမယ့္အိမ္ကို သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေပးဖို႔ ဖုန္းႀကိဳဆက္ၿပီး ေမတၱာရပ္ခံထားေပမယ့္ အိမ္ကလည္း႐ႈပ္ပြလို႔၊ ဆရာ့ကို ေပါက္ေခါင္းၿမိဳ႕ကလူေတြကလိုက္ပို႔ေတာ့ သူတို႔ကပဲ အိမ္သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ေပးခဲ့တယ္။

ဆရာေရခ်ဳိးခန္းထဲမွာ စီးဖို႔ဖိနပ္ကို ေစ်းထဲသြား၀ယ္ေတာ့ ဖိနပ္ဆိုင္ကေမးတာနဲ႔ “ ေဆး႐ံုကိုအခုေျပာင္းလာတဲ့ ဆရာႀကီးကိုလိုက္ပို႔တာ ” လို႔ ေပါက္ေခါင္းကလူေတြကေျပာေတာ့ “ ေဆး႐ံုဆိုတာ အသံေတာင္မၾကားခ်င္ဘူး ” လို႔ ဖိနပ္ဆိုင္ကျပန္ေျဖခဲ့သတဲ့။ အဲဒီလိုေဆး႐ံုကို တူးတူးခါးခါးမုန္းေနတဲ့သူေတြ ေဆး႐ံုကိုခ်စ္လာေအာင္ လုပ္ရတာအခက္ဆံုးပါပဲ ”

ဟု ဆရာကဆိုသည္။

ပရဟိတအလုပ္သည္ ဘ၀တစ္ခုလံုး ရင္းႏွီးလုပ္ေဆာင္ရသျဖင့္ နားလည္မႈရွိေသာ ပါရမီျဖည့္ဖက္အေၾကာင္းကို ဆရာကယခုလို ေျပာျပခဲ့သည္။

“ ဆရာ့ဇနီးက ဆရာ့ကိုနားလည္လို႔သာ ဆရာအခုလို လုပ္လို႔ရတာပါ။ ဆရာလုပ္တဲ့အလုပ္က ပိုက္ဆံရွာတဲ့ အလုပ္မွမဟုတ္တာ၊ ပိုက္ဆံကုန္တဲ့ အလုပ္ပဲေလ၊ ဒီေတာ့ ေတာ္႐ံုတန္႐ံု နားလည္မႈမရွိဘဲနဲ႔ေတာ့ မရႏိုင္ပါဘူး။ ဆရာတို႔က ႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ေလာက္ နားလည္မႈရွိရွိ သိကြၽမ္းခဲ့ၾကၿပီဆုိေတာ့ သူကလည္း ပိုက္ဆံမက္တဲ့သူမဟုတ္ဘူး၊ ဆရာေျပာင္းေရႊ႕ဖို႔၊ ရာထူးတိုးဖို႔ျဖစ္လာတိုင္း သူ႔ကိုတိုင္ပင္တယ္၊ ‘ ရာထူးလိုခ်င္လား၊ ပင္းတယမွာပဲ ေနခ်င္သလား ’ ဆို ေတာ့ ‘ ရာထူး ဘာလုပ္မွာလဲ၊ ကိုယ့္ကိုခ်စ္တဲ့ခင္တဲ့ သူေတြနဲ႔ေနရတာ စိတ္ခ်မ္းသာတယ္ ‘ လို႔ ေျဖတယ္။ ဆရာ့သမီးေလးကလည္း ေအးခ်မ္းတဲ့ဘ၀ကို သေဘာက်တယ္။ ဒါေပမဲ့ဆရာက ေဒသတစ္ခုကိုအတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ ဖြံ႕ၿဖိဳးေအာင္လုပ္ၿပီးရင္ က်န္တဲ့ေနရာေတြမွာလည္း ဆက္ၿပီးဖြံ႕ၿဖိဳးေအာင္ လုပ္ေပးခ်င္တဲ့ဆႏၵရွိပါတယ္။ ဒီတစ္ေနရာတည္းမွာပဲ လင္းေနဖို႔မဟုတ္ဘူး။ က်န္တဲ့ေနရာေတြမွာလည္း ဒီအလင္းေတြ ဆက္ေပးရမယ္လို႔ နားလည္ထားပါတယ္ . . .

ဓႏုကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ ေဒသဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ဖို႔ တာ၀န္အရွိဆံုးလူက ဆရာမဟုတ္ဘူး၊ ဓႏုတိုင္းရင္းသားေတြပဲ ျဖစ္တယ္၊ ဒီတိုင္းရင္းသားေတြ ပညာတတ္ဖို႔လိုတယ္၊ တိုင္းရင္းသားေတြပညာတတ္ဖို႔မွာ ကေလးေတြအတြက္ စာသင္ေက်ာင္းေတြ ေဆာက္ရမယ္၊ လူႀကီးေတြပညာတတ္ဖို႔အတြက္ စာၾကည့္တိုက္ေတြေထာင္ရမယ္၊ စာဖတ္ၿပီးပညာတတ္လာမွ လိမ္ရင္လိမ္မွန္းသိမယ္၊ အမွန္နဲ႔အမွားကို ခြဲျခားဆန္းစစ္ႏိုင္မယ္၊ အဲဒီအခါက်မွ ဒီေဒသက တကယ္တိုးတက္လာမယ္ “ လို႔ ပင္းတယသားေတြကို ဆရာခဏခဏ ေျပာျပပါတယ္ ”

ဓႏုကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရေဒသတြင္ ေမတၱာ၊ ေစတနာအရင္းခံ၍ လူတိုင္းပါ၀င္ႏိုင္သည့္ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈစနစ္ကို ေအာင္ျမင္စြာအေကာင္အထည္ေဖာ္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ခဲ့ပံုကမူ လူတိုင္းပါးစပ္ဖ်ားတြင္ ေျပာစမွတ္တြင္ခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။

“ ေတာင္ေပၚရြာမွာ ရမ္းကုေတြခ်ည္းပဲ၊ ၿမိဳ႕ေပၚမွာေတာင္ ရွိေသးတာ၊ ေတာင္ေပၚရြာဆိုေတာ့ ပိုဆိုးတာေပါ့၊ ဆရာေရာက္ေတာ့ ရမ္းကုေတြနဲ႔ေတြ႕တယ္၊ သူတို႔ကိုမကုနဲ႔လို႔ေျပာရင္ “ ဟုတ္ကဲ့၊ ဟုတ္ကဲ့ “ ေျပာၿပီး ဆရာေက်ာခိုင္းလိုက္တာနဲ႔ ကုမယ့္သူခ်ည္းပဲ။ အဲဒါနဲ႔ သူတို႔ကိုႏိုင္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့မလဲလို႔စဥ္းစားၿပီး ရြာေတြမွာ ရွစ္တန္းေအာင္တဲ့သူေတြကိုေခၚၿပီး ဆရာ့ေဆး႐ံုမွာ တစ္ႏွစ္ Training ေပးတယ္၊ တစ္ႏွစ္ကို ၂၇ ေယာက္ Training ေပးလိုက္တာ အခုေလးႏွစ္အတြင္း လူ ၁၁၀ ရွိသြားၿပီ။ ပင္းတယမွာ ၁၃၈ ရြာပဲရွိေပမယ့္ အဲဒီရြာေတြက လူ ၁၁၀ကို Training ေပးလိုက္တယ္၊ အဓိက ကေလးေမြးတတ္ေအာင္ သင္ေပးတယ္၊ တီဘီေရာဂါရွာေဖြတဲ့သင္တန္း၊ HIV ဆိုင္ရာသင္တန္း၊ ငွက္ဖ်ားသင္တန္း၊ သဘာ၀ေဘးအႏၲရာယ္ စီမံခန္႔ခြဲမႈသင္တန္း၊ ၾကက္ေျခနီသင္တန္း၊ ေရွးဦးျပဳစုနည္းသင္တန္း စသျဖင့္ ရွိသမွ် Volunteer သင္တန္းေတြ အားလံုးကိုသင္ေပးလိုက္တယ္။ အဲဒီကေလးေတြက ဆရာ့ေဆး႐ံုမွာတစ္ႏွစ္ေနၿပီး ျပန္လည္းျပန္သြားေရာ ဘယ္လူနာလာလာ အေရးေပၚမွန္သမွ် သူတို႔ရွင္းတတ္သြားတယ္၊ သူတို႔ကဆရာ့ဆီကို ဖုန္းနဲ႔လွမ္းဆက္သြယ္တယ္၊ အဲဒီအခါ အေရးေပၚကုထံုးကို ဆရာက ဖုန္းနဲ႔ေပးလို႔ရသြားတယ္။ အဲဒီေတာ့ မေသေတာ့ဘူး။ အဲဒီလူနာကို ဆရာ့ဆီလႊဲဖို႔ စီစဥ္ရတယ္။ အဲဒီအတြက္ ရြာ ၇၀ ေလာက္မွာ ပရဟိတအဖြဲ႕ ၇၀ ေလာက္ဖြဲ႕ထားတယ္။ အဲဒီပရဟိတအဖြဲ႕ေတြမွာ ကားေလးေတြရွိတယ္။

ရြာကသားဖြားဆရာမက ဆရာ့ဆီကိုလွမ္းဖုန္းဆက္ရင္ အေရးေပၚကုထံုး လွမ္းေပးလိုက္တယ္၊ ၿပီးရင္ သူနဲ႔အနီးဆံုးမွာရွိတဲ့ ပရဟိတအဖြဲ႕ကို ကားအကူအညီလွမ္းေတာင္းလိုက္တယ္၊ အဲဒီကားက အဲဒီရြာသြားၿပီး လူနာကို ေဆး႐ံုေခၚလာတယ္။ ဆရာကေဆးကုၿပီး အဲဒီကားကလူနာကို ရြာျပန္ပို႔ေပးတယ္။ အဲဒီစနစ္ႀကီးေအာင္ျမင္သြားေတာ့ ဆရာ့ေဆး႐ံုကလည္း ေအာင္ျမင္သြားတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီစနစ္မွာ က်န္းမာေရးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ကြန္ယက္ရယ္၊ ပရဟိတကြန္ယက္ဆိုၿပီး ႏွစ္ပိုင္းပါတယ္။
ရြာတစ္ရြာမွာ မီးလန္႔ၿပီဆိုရင္ ရြာကမသိေသးေပမယ့္ ဆရာ့တပည့္ေတြက ႀကိဳဖုန္းဆက္လို႔ ဆရာသိႏွင့္ေနၿပီ။ ရြာမွာမႈခင္းသိလည္း ရဲမသိခင္ ဆရာႀကိဳသိေနၿပီ။ အဲဒီမွာ ပရဟိတအဖြဲ႕ေတြကို ဆရာက လွမ္းကြပ္ကဲလိုက္ေတာ့ ပရဟိတအဖြဲ႕ေတြက ကယ္ဆယ္ေရးေတြသြားလုပ္ၾကတယ္။ ဒီစနစ္ႀကီးကို လူတိုင္းပါ၀င္ႏိုင္တဲ့ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈစနစ္ ( Everyone Participating Health System ) လို႔ နာမည္ေပးထားပါတယ္ ”

ေရာက္ရွိရာအရပ္ေဒသတိုင္း ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးကို စြမ္းစြမ္းတမံေဆာင္ရြက္ႏိုင္ခဲ့သူ ေဒါက္တာသန္းမင္းထြဋ္သည္ ၂၀၁၃ ခုနစ္တြင္ 7Day Hero ဆု၊ ပင္းတယၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားအားလံုးက ေပးအပ္သည့္ ပင္းတယႏွလံုးလွ မီးအိမ္ရွင္ဆု၊ ၂၀၁၄ တြင္ လူမႈထူးခြၽန္ဆု၊ ၂၀၁၅ တြင္ က်န္းမာေရးထူးခြၽန္ဆု၊ ၂၀၁၆ တြင္ ျပည္သူ႔ဂုဏ္ရည္ဆု စသည္တို႔ကို ရရွိခဲ့သူျဖစ္သည္။

“ အဲဒီထဲမွာ ပင္းတယႏွလံုးလွမီးအိမ္ရွင္ဆု ဆိုတာ ဆရာတန္ဖိုးအထားဆံုးဆုပါပဲ။ ဘယ္သူမွရတာမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြက ကိုယ့္ကိုခ်စ္လို႔ခင္လို႔ ေပးခဲ့တာပါ။ ဆုရဖို႔ လုပ္တာမဟုတ္ေပမယ့္ ရေတာ့ေပ်ာ္ပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ သိလာတာက ဆုတစ္ခုရတိုင္းရတိုင္း တာ၀န္ေတြပိုႀကီးလာတယ္ဆိုတာ သိလာပါတယ္။ ဆုနဲ႔ထိုက္တန္ေအာင္ ေနရ၊ ထိုင္ရ၊ သြားရ၊ လာရ၊ လုပ္ရကိုင္ရတယ္၊ အလုပ္ေတြ ပိုလုပ္ရပါတယ္ ” ဟု ဆရာကေျပာျပခဲ့ပါသည္။

(Healthy Life ဂ်ာနယ္မွ စီစဥ္တင္ဆက္သည့္ အပတ္စဥ္ ေသာၾကာေန႔ထုတ္ Healthy Life ဂ်ာနယ္၊ https://www.facebook.com/healthylifejournalmyanmar/ ႏွင့္ www.healthylifejournalmyanmar.com တို႔တြင္ ေဖာ္ျပပါရွိသမွ် က်န္းမာေရးႏွင့္ အလွအပဆိုင္ရာ သတင္းမ်ား၊ သတင္းေဆာင္းပါးမ်ား၊ အေမးအေျဖမ်ား၊ ဘာသာျပန္ေဆာင္းပါးမ်ားကို လြတ္လပ္စြာ မွ်ေ၀ႏိုင္ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ မည္သည့္ Facebook စာမ်က္ႏွာ၊ Website မ်ားတြင္မဆိုျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပျခင္းကို ခြင့္မျပဳပါေၾကာင္း အသိေပး ေၾကညာအပ္ပါသည္။)

Most Popular

Healthy Life Ad
To Top