———၊ ေဒါက္တာတင့္ေဆြ ၊———
ခ်င္းတြင္းျမစ္ထဲကို အေနာက္ဖက္ကေနစီး၀င္တဲ့ ယမားကႏွစ္ခုရွိတယ္။ ယမားဆိုတာက ေႏြဆိုရင္ ေရမရွိတဲ့ေခ်ာင္းေပါ့။ လူႀကီးသူမေတြက ေရမရွိတဲ့ေခ်ာင္း၊ ႏွာေခါင္းႏွစ္ ဘာျဖစ္ေစ-ညာျဖစ္ေစ ေျပာေလ့ရွိတာေပါ့။ အဲမိုးမ်ားရြာလိုက္ရင္ တေခၚေလာက္သာက်ယ္တဲ့ ယမားကို ကန္႔လန္႔ျဖတ္မကူးေလနဲ႔။ ဘယ္ေလာက္သန္တဲ့ ႏြားျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္ေလာက္ျမန္တဲ့ လူျဖစ္ျဖစ္ မလြတ္ေရးခ်မလြတ္။
ေတာင္ယမားကမ္းေပၚက ရြာေသးေသးေလးမွာ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေမြးခဲ့ပါတယ္။ ယမားေခ်ာင္းေဘးမို႔ ေရကလည္းေကာင္း၊ ေျမအမ်ဳိးအစားက်ျပန္ေတာ့ တနယ္ေျမမလို႔ေခၚတယ္။ မဲၿပီးေစးေနတာမ်ဳိး။ ပဲ-ေျပာင္း-ႏွမ္း-၀ါ စိုက္ခ်င္ရာစိုက္ အထြက္ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မိုးရြာၿပီဆိုတာနဲ႔ ကားမေျပာနဲ႔၊ လွည္းဘီးေတာင္ မလည္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ တေအာင့္ေနတခါ လွည္းဘီးကရြံ ႔ကို ျခစ္ျပစ္ပါမွ ခရီးဆက္ႏိုင္မယ္။ ေခ်ာင္းစပ္-ေခ်ာင္းထဲမွာ ခရမ္းခ်ဥ္၊ ၾကက္သြန္စိုက္လို႔ေကာင္း။ အုန္းဆိုတာ သားသမီးအေမြေပးရင္ စာရင္း၀င္တယ္။ ယမားႏွစ္ခုၾကားေနရာေတြမွာ ေနာက္ေခတ္ေရာက္လာေတာ့ ကုလားပဲနဲ႔ဂ်ံဳကို ေျပာင္းစိုက္ၾကတာ ေကာင္းသလားမေမးနဲ႔။
ဒီလိုဆိုလိုက္ေတာ့ ဒီအေကာင္ႀကီးရင္ စိုက္ပ်ဳိးေရးသမားျဖစ္မယ္ ထင္ႏိုင္ေလာက္ပါရဲ ႔။ ျဖစ္ေတာ့မလို႔ပဲ။ ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ အမွတ္ေပးစနစ္အသစ္နဲ႔ညားခဲ့တယ္။ ေနာက္လူေတြ သိမွာမဟုတ္ဘူး။ ေနာက္လူေတြႀကံဳတာေတြလဲ ေရွ ႔လူေတြလည္းမသိပါဘူးေလ။ ဘူဘူခ်င္းလုပ္လိုက္ရဦးမယ္။ အဲဒီေခတ္ ဆယ္တန္းေအာင္ခ်ိန္မွာ ေရြးရသဗ်။ ႀကိဳက္တာတခုတည္းေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ တန္ရာနဲ႔ႀကိဳက္ရာ ႏွစ္ခုလံုးေရြးရတာ။ ေက်ာင္းဆက္တက္ဖို႔ ေဆး-စက္မႈ၊ ဘာညာေပါ့။ သံုးမ်ိဳးေရြးရမယ္ဆိုလို႔ ကြၽန္ေတာ္က တတိယဦးစားေပးမွာ စိုက္ပ်ဳိးေရးေရြးခဲ့တယ္ေလ။ ေစာေစာကေရးသလို ေတာသူေတာင္သား မ်ဳိး႐ိုးအရေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ မႏၲေလးမွာသင္ႏိုင္မယ့္ ေက်ာင္းေတြမို႔သာ ေရြးခဲ့တာပါ။
ငါးႏွစ္သားကေန ေမြးရပ္ကခြာသြားလိုက္တာ အလုပ္အကိုင္ရၿပီး၊ အေတာ္ၾကာမွ ကိုယ့္ၿမိဳ ႔ကိုယ္နယ္ကို ျပန္လာရေတာ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ၀ါေတြမစိုက္ၾကေတာ့လို႔ ၀ါစက္ႀကီးက မလည္ႏိုင္တာေတာင္ အေတာ္ၾကာၿပီတဲ့။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔အုပ္စုအဖို႔ အေတာ္အသံုးၾကတာ သြားေတြ႔ရတယ္။ ၀ါလွမ္းတဲ့ အုတ္ခံုႀကီးေပါ့။ 87′ x 36′ တင္းနစ္ကစားကြင္းလုပ္ဘို႔ အံကိုက္ပဲ။ စတိတ္တူးတံုးက အတူေနငယ္သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ကို အင္ဂ်င္နီယာဘ၀နဲ႔ ျပန္ဆံုၾကေရာ။ တေယာက္က ၀ါလွမ္းတဲ့အုတ္ခံုကို ပုလဲ(အိုးပင္) ကစားကြင္းလုပ္လိုက္တယ္။
“ ခါးနာတို႔မည္သည္ ေဆးတခုတည္းနဲ႔မရပါ။ စာအုပ္ႀကီးဖတ္ၿပီးေျပာမွာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ဘာမဆို ကိုယ္ေတြ႔ဆိုတာက ေမ့မရဘူးမဟုတ္ပါလား။ ခါးနာသူမ်ား အအိပ္-အေန-အထိုင္ ဤသံုးမ်ိဳးခ်က္ပိုင္ဖို႔ လိုပါတယ္။ အိပ္ရင္ ၾကမ္းခင္းမာမာမွာ ခါးစန္႔စန္႔၊ ေခါင္းအုန္းနိမ့္နိမ့္အိပ္ပါေလ။ ပက္လက္-ကုလားထိုင္မွာ မထိုင္ေလနဲ႔။ ဆင္းရဲသားႀကိဳက္ဗ်။ ေမြ႔ယာမသံုးနဲ႔၊ (ဒရင္း-ဘက္)မသံုးနဲ႔” . . .
ကစားရတာေတာ့ေကာင္းပါရဲ ႔ တရက္ၾကေတာ့ ကစားရင္ ေဘာလံုးကို ႐ိုက္ဖို႔ႀကိဳးစားတာ ကိုယ္ေအာက္ပိုင္းက မေရြ ႔ႏိုင္ဘဲ အထက္ပိုင္းက ဆတ္ကနဲလႈပ္ေတာ့ ခါးနာပါေလေရာ။ အေတာ္ကိုခံရသဗ်။ ခါးနာတဲ့လူေတြက အမ်ားသား၊ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ နာတတ္တာ။ ေယာက်္ား-မိန္းမ မေရြးဘူး။ အရြယ္က လူလတ္ပိုင္းျဖစ္တတ္ၾကတယ္။ စာရင္းမွတ္ေလ့လာသူမ်ားက လူငါးေယာက္မွာ ေလးေယာက္က ျဖစ္ဖူးသတဲ့။ ဒါေပတဲ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ သာမန္ကာရွန္ကာနဲ႔ ေပ်ာက္ပါတယ္။ နည္းနည္းနားၿပီး၊ အကိုက္အခဲေပ်ာက္ေဆးေလး ဘာေလးေသာက္ ေပ်ာက္တာမ်ဳိး မဆိုးလွပါဘူး။ အဲလိုကံေကာင္းသူ မဟုတ္ရင္ေတာ့ ၾကာၿပီ။ နာၿပီ။ တခါျဖစ္ဖူးရင္ ထပ္ထပ္လည္းျဖစ္တတ္ေသးတယ္။
အကိုက္အခဲေပ်ာက္ေဆးဆိုတာ ပဲေလွာ္လို၊ အိမ္တိုင္းမွာရွိ၊ လူတိုင္းလဲစားေလ့ရွိတယ္။ ဗမာျပည္တြင္းမွာ (ဘတ္စ္ပ႐ို)၊ အရင္က (ေအပီစီ)၊ နည္းနည္းပ်င္းတာလိုခ်င္ရင္ (အနာဂ်က္ဆင္)၊ အခုေနာက္ပိုင္း၊ (ဘလူဖင္)၊ (ကြန္ဘီဖလင္)၊ နာမည္ေတြက အမ်ဳိးမ်ဳိး။ ေဆးနာမည္ဆိုတာ ကုမၸဏီေတြက ေပးတဲ့နာမည္(ဘရင္း-နိမ္း)နဲ႔ ေဆးနာမည္ (ဂ်နဲရစ္-နိမ္း)ဆိုတာ ႏွစ္မ်ဳိးမွတ္ဖို႔လိုတာ။ အမွန္က အကိုက္အခဲေပ်ာက္ေဆးဆိုတာက ဆိုင္ေတြမွာ ေရတြက္မကုန္ေလာက္ေအာင္ နာမည္မ်ဳိးစံုရွိေပမယ့္၊ ေဆးအမ်ဳိးအစားအေျခခံက သံုး-ေလးမ်ဳိးေလာက္သာ ရွိတာပါ။ NSAID လို႔အုပ္စုနာမည္ေပးထားတာ။ (စတီးရြိဳက္)မပါတဲ့ အနာေပ်ာက္ေဆးကို ေျပာတာပါ။ (စတီးရြိဳက္)ဆိုတာ ေဟာ္မုန္းလိုဘဲ အာနိသင္ကျပင္း၊ ေဘးထြက္မေကာင္းက်ဳိးကလဲျပင္း၊ ပဲေလွာ္ လိုမစားသင့္ဘဲ၊ ဒူးရင္းသီးလို တခါတေလမွ ေသေသခ်ာခ်ာ စားရတာမ်ဴိး။
အနာေပ်ာက္ေဆးလို႔ အလြယ္ေျပာေပမဲ့ သတၲိက သံုးမ်ဳိးေတာင္ရွိတယ္။ နာတာလဲေပ်ာက္၊ ဖ်ားတာလဲက်။ ေရာင္တာလဲေလ်ာ့လို႔ သံုးလြန္းတင္ေဆးျဖစ္တယ္။ တကယ္ပဲေလွာ္လို စားႏိုင္တာကေတာ့ (ပါရာစီတေမာ)။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းေနတံုးက သင္ရခ်ိန္မွာ ဒီေဆးကို အေရးမလုပ္ခဲ့ၾကဘူး။ ေက်ာင္းသားေတြသာမဟုတ္။ ေဆးစာအုပ္ေတြမွာေတာင္ ေနရာသိပ္မေပးဘူးဗ်။ အဲေနာက္ေတာ့ ေသြးထြက္တတ္တဲ့ေရာဂါေတြ ေခတ္စားလာတယ္မဟုတ္လား။ ဗိုက္နာေရာဂါသမားတို႔၊ ေသြးလြန္တုပ္ေကြးတို႔၊ ဟိုက-ဒီက ေသြးယိုတာတို႔ မ်ားမ်ားလာေတာ့ အကိုက္ေပ်ာက္ေဆးေတြကို တေလးတစား၊ သတိထားရာကေန တခ်ိန္က လူသိမမ်ား၊ လူသံုးနည္းခဲ့တဲ့ ကို(ပါရာ)က ေနရာရလာေတာ့တယ္။ ဗိုက္နာသူလဲ ကိစၥမရွိ။ ကေလးဆိုလဲ ေပးတာေပး။ သိပ္မမ်ားရင္ ၿပီးေရာ။
အဲ …ကြၽန္ေတာ့္ခါးနာမ်ဳိးက် ေတာ္ေတာ့္အနာေပ်ာက္ေဆးနဲ႔ မရေတာ့ဘူး။ အျပင္းစားေတြသံုးေတာ့ သံုးႏိုင္တယ္။ ဘိန္းတမ်ဳိးမ်ဳိးပါေနတဲ့ ေဆးမ်ဳိးေျပာတာ။ ႂကြက္သားေပ်ာ့ေဆးလဲ ေပးတတ္တယ္။ ေဆးရွိန္ရွိေနတံုး အနာသက္သာမယ္။ ဘယ္ေဆးမဆို ေလးနာရီ၊ ေျခာက္နာရီ စသျဖင့္ သတၱိျပၾကတယ္။ တေန႔ႏွစ္ခါေသာက္ဆိုတာ ၁၂ နာရီသာခံလို႔ေျပာရတာ။ တလခံေဆးဆိုတာ ၾကားဖူးမွာေပါ့၊ ေလးဘက္နာေၾကာင့္ ႏွလံုးေရာဂါဆက္မျဖစ္ေအာင္ထိုးရတဲ့ (ပနယ္စလင္)ထိုးေဆး။ အဲဒါမသိေတာင္ သံုးလခံဆိုတာ တခ်ဳိ႕က ေကာင္းေကာင္းသိမွာေပါ့။ မိသားစုစီမံကိန္း ထိုးေဆးေလ။ ဒါ့ေၾကာင့္ တေန႔ ေလးခါေသာက္ဖို႔ေပးတဲ့ေဆးကို တခါတည္း အကုန္မေသာက္ရတာေပါ့။ ဗီတာမင္(ဘီ)တစ္တို႔၊ ႏွစ္တို႔ ဆိုတာ ၾကားဖူးမွာေပါ့။ ဘီ ၁၂ ကုန္လို႔ ဘီ ၆ ႏွစ္လံုးကို ေရာထိုးတယ္ဆိုတာေလ။ ဟာသမဟုတ္ဘူး တကယ္ျဖစ္ဖူးတာ။ ခ်င္းတြင္းနားမွာပါဘဲဗ်ာ။
ခါးနာတို႔ မည္သည္ေဆးတခုတည္းနဲ႔မရပါ။ စာအုပ္ႀကီးဖတ္ၿပီးေျပာမွာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ဘာမဆို ကိုယ္ေတြ႕ဆိုတာက ေမ့မရဘူး မဟုတ္ပါလား။ ခါးနာသူမ်ား အအိပ္-အေန-အထိုင္ ဤသံုးမ်ိဳး ခ်က္ပိုင္ဖို႔ လိုပါတယ္။ အိပ္ရင္ ၾကမ္းခင္းမာမာမွာ ခါးစန္႔စန္႔၊ ေခါင္းအုန္းနိမ့္နိမ့္အိပ္ပါေလ။ ပက္လက္-ကုလားထိုင္မွာ မထိုင္ေလနဲ႔။ ဆင္းရဲသားႀကိဳက္ဗ်။ ေမြ႔ယာမသံုးနဲ႔၊(ဒရင္း-ဘက္)မသံုးနဲ႔၊ Hammocks ဆိုတဲ့ ႀကိဳးတို႔၊ အ၀တ္တို႔နဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ ပုခက္အိပ္ယာမ်ဳိးနဲ႔ စတိုင္မထုတ္ေလနဲ႔။
ထိုင္ရင္ ေက်ာမွီပါရမယ္၊ ေပါင္ကအခင္းမွာကပ္ေနသလို ေနာက္ေၾကာက ေနာက္မွီမွာကပ္ေနပါေစ။ ေဆာင့္ေၾကာင့္မထိုင္ေလနဲ႔၊ လက္တ၀ါးေလာက္သာျမင့္တဲ့ ဖင္ထိုင္ခံုမွာ ထမင္းခ်က္ရင္း၊ မီးလႈံရင္း။ အတင္းေျပာရင္း၊ သန္းရွာရင္း မထိုင္ပါနဲ႔။ တီဗြီၾကည့္မယ္ဆိုပါေတာ့ . . ဆက္တီ-ကြတ္ရွင္ေပၚမွာ ငါးထပ္သားျပားကိုခင္းထားမွ ေကာင္းမယ္။
မနက္လင္းလို႔ မ်က္ႏွာသစ္ရင္ ျပႆနာတက္ၿပီ။ ခါးမ်ားသြားေကြးလိုက္လို႔ကေတာ့ ပိုဆိုးမယ္။ မကုန္းလို႔ကလည္း ေရကဗိုက္စိုၿပီ။ အဲဒီလိုအလုပ္မ်ဳိး ၾကပ္ၾကပ္သတိထားေပေရာ့။ လက္ေဆး၊ ပန္းကန္ေဆး၊ အ၀တ္ေလွ်ာ္၊ ဘာမဆိုခါးကုိဆန္႔ၿပီးမွ လုပ္ပါ။ တံခါးမင္းတံုး၊ ဘီ႐ိုတံခါး၊ စာေရးစားပြဲ၊ လက္ေဆးခြက္တို႕ အားလံုးဟာ ကိုယ့္အရပ္နဲ႔ကိုက္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ဘဲ ေျပာင္လက္ေခ်ာေမြ႔ေနေအာင္ လုပ္ထားပါေစ၊ ေရႊကြပ္ထားအံုးေတာ့ အနိမ့္အျမင့္မကိုက္တဲ့ အသံုးအေဆာင္ဟာ အေကာင္းစာရင္း မသြင္းသင့္ပါ။ ကြန္ျပဴတာမွာထိုင္ရင္ လက္ေကာက္၀တ္႐ိုးကိုဘဲ သတိေပးတာ မလံုေလာက္ဘူး။
စားရင္းေသာက္ရင္းေတာ့ ဒီစာဆက္မဖတ္နဲ႔ေနာ္၊ သတိေပးပါတယ္။ အိမ္သာတက္တာ စပါယ္ရွယ္မွ ျဖစ္တာကို ေရးခ်င္လို႔ပါ။ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္အိမ္သာနဲ႔ ရွင္ခန္းျဖတ္သင့္တယ္။ ဗိုလ္ဆန္ဖို႔ ဒီေနရာမွာလိုပါတယ္။ ဒူးကို ၉၀ ဒီဂရီသာ ေကြးဖို႔လိုတဲ့ အမ်ဳိးအစားနဲ႔သာ ခါးနာသူမ်ား ထိုက္တန္ေတာ့တယ္။ ဒါတခုကေတာ့ ဆင္းရဲသားေတြ ကံမေကာင္းျပန္ဘူးေနာ္။ ခါးမနာေအာင္သာ ဆင္ျခင္ဗ်ာ။
ခါးနာတာကို ခါးမွာအပူကပ္ရင္ သက္သာႏိုင္တယ္။ ပ႐ုပ္ပလာစတာ၊ င႐ုပ္သီးပလာစတာ ဆိုတာမ်ဳိး၊ (အင္ဖရာ-ရက္) ဆိုတဲ့ မီးနီကင္တာလဲ အေထာက္အကူရပါတယ္။ (ဖီဇီယို) ေခၚတဲ့ အကူပစၥည္းေတြနဲ႔ ေလ့က်င္ခန္းလုပ္တာတို႔၊ ဖေယာင္းကပ္ေပးတာတို႔လည္း လုပ္ရတတ္တယ္။ ကံဆိုးသူမ်ား ခါးနာလို႔ ခြဲစိတ္ကုရတာမ်ဳိးရွိတယ္။ အာ႐ံုေၾကာထိတဲ့လူေတြမွပါ။ ေခတ္စားလာတဲ့ ကုနည္းတခုက ခါးမွာ အဂၤေတလို အစြမ္းရွိတဲ့ေဆး ထိုးတာတဲ့။
အစားမေတာ္တလုပ္၊ အသြားမေတာ္တလွမ္း။ ကစားမေတာ္ေတာ့ တလွမ္းေတာင္မလွမ္းရဘူး ျဖစ္တတ္တယ္။ စားသတိ၊ သြားသတိ၊ ကစားသတိ ရွိႏိုင္ၾကပါေစ။
