———၊ စူး (ေဆး၀ါးတကၠသိုလ္) ၊———
တစ္ေန႔မွာ ကြၽန္ေတာ့္အေဖနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္က ကုန္စံုဆိုင္ကေန ျပန္လာခ်ိန္မွာ သူ႔ကေလးေတြ စားစရာမရွိလို႔ ေငြစနည္းနည္းေပးပါဆိုၿပီး ေတာင္းေနတဲ့ လူတစ္ဦးကို လမ္းမွာေတြ႕လုိက္ရတယ္။
ကြၽန္ေတာ့္အေဖက သူ႔ကိုေငြမေပးဘဲ ကုန္စံုဆိုင္က ၀ယ္လာတဲ့အထဲက ဆန္၊ အသား၊ မုန္႔၊ ဆီစတာေတြကို နည္းနည္းစီ ေ၀ျခမ္းေပးခဲ့တယ္။
တကယ္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကြၽန္ေတာ့္အေဖမွာ အပိုေငြမ်ားမ်ားစားစား မရွိခဲ့ပါဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူအလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ကုမၸဏီက က်ပ္တည္းေနတဲ့အခ်ိန္ျဖစ္လို႔ ၀င္ေငြသိပ္မေကာင္းပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အေဖကေတာ့ သူ႔၀င္ေငြကို အမႈမထားဘဲ အဲဒီလူကို ျမင္တာနဲ႔ေပးဖို႔ အခြင့္အေရးရသလိုမ်ဳိး ၾကင္ၾကင္နာနာနဲ႔ကို ေပးခဲ့တာပါ။
ေနာက္တစ္ခါ ကြၽန္ေတာ့္အေဖနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ အဲဒီလူကိုထပ္ေတြ႕ေတာ့ သူ႔ကေလးေနမေကာင္းလို႔ ေဆး၀ယ္ရမွာမို႔ ေငြစအနည္းငယ္ေပးပါဆိုၿပီး ေတာင္းျပန္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အေဖက သူ႔ကေလးအတြက္ လိုအပ္တဲ့ ေဆးကို၀ယ္ၿပီး ေပးခဲ့တယ္။ ဒါနဲ႔ အျပန္မွာ ကြၽန္ေတာ္က အေဖ့ကို ေျပာမိတယ္။
“အေဖ . .အဲဒီလူႀကီး ညာေနတာ၊ သူ႔ပံုစံကို ၾကည့္ပါလား။ သူက အေဖေပးတာေတြကို အရက္နဲ႔ လဲေသာက္ပစ္မွာ”
အေဖက ၿပံဳးၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို ေျပာပါတယ္။
“သူကတကယ္လိုအပ္လို႔ ေတာင္းတာျဖစ္ျဖစ္၊ ညာတာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေဖတို႔နဲ႔မဆိုင္ဘူး သား၊ သူ႔ကိုေပးတဲ့ အေဖတို႔ေမတၱာ မပ်က္ျပယ္ဖို႔က အေဖတို႔အပိုင္းပါပဲ”
အဲဒီအေဖ့ေျပာစကားကို ကြၽန္ေတာ္ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ေတာ့ပါဘူး။
ဘယ္လိုလူမ်ဳိးနဲ႔ေတြ႔ေတြ႔ ကိုယ့္ေမတၱာမပ်က္ျပယ္ဖို႔က ကိုယ္နဲ႔ဆိုင္တယ္ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ဘ၀ဟာ အေဖ့စကားေၾကာင့္ အၿမဲေအးခ်မ္းေနခဲ့တာပါပဲ။
