စူး (ေဆး၀ါးတကၠသိုလ္)
လယ္သမားတစ္ဦးက မုန္႔ဖုတ္သမားဆီကို ေန႔တိုင္းေန႔တိုင္း ေထာပတ္တစ္ေပါင္ ေရာင္းေလ့ရွိပါသတဲ့။ တစ္ေန႔က်ေတာ့ မုန္႔ဖုတ္သမားက သူ၀ယ္တဲ့ေထာပတ္တစ္ေပါင္ဟာ အေလးခ်ိန္မျပည့္ဘူးဆိုၿပီး စိတ္တိုေဒါသထြက္ကာ ရြာလူႀကီးဆီ သြားတိုင္ပါေတာ့တယ္။
ရြာလူႀကီးက လယ္သမားကိုဆင့္ေခၚၿပီး ေထာပတ္ကိုဘယ္လိုခ်ိန္တြယ္ၿပီး ေရာင္းလိုက္သလဲလို႔ ေမးျမန္းပါတယ္။
လယ္သမား ျပန္ေျဖတာက-
“ရြာလူႀကီးမင္းခင္ဗ်ား . .ကြၽန္ေတာ့္မွာ တိက်တဲ့ အေလးခ်ိန္ခြင္ေတာ့ မရွိပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ခ်ိန္တြယ္နည္းေတာ့ ရွိပါတယ္”
“ေထာပတ္ကို ဘယ္လိုခ်ိန္တြယ္တာလဲ လယ္သမား”လို႔ ရြာလူႀကီးက ထပ္မံေမးလိုက္ပါတယ္။
လယ္သမားျပန္ေျဖလိုက္ပံုက-
“ကြၽန္ေတာ္က မုန္႔ဖုတ္သမားဆီက ေပါင္မုန္႔တစ္ေပါင္၀ယ္ေနက်ပါ။ ေန႔တိုင္း အဲဒီေပါင္မုန္႔ယူလာတဲ့အခါ ေပါင္မုန္႔တစ္ေပါင္ရဲ႕ အေလးခ်ိန္နဲ႔ညီမွ်တဲ့ ေထာပတ္တစ္ေပါင္ကိုခ်ိန္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ျပန္ေရာင္းေလ့ရွိပါတယ္ . . တကယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ေရာင္းတဲ့ေထာပတ္က အေလးခ်ိန္မျပည့္ဘူးဆိုရင္ ေပါင္မုန္႔အေလးခ်ိန္မျပည့္တာျဖစ္လို႔ မုန္႔ဖုတ္သမားမွာပဲ အျပစ္ရွိပါတယ္ ရြာလူႀကီးမင္း”
ဒီပံုျပင္ေလးလိုပါပဲ ဘ၀မွာ ကိုယ္ေပးသမွ်ပဲ ကိုယ္ရ႐ိုး ထံုးစံရွိပါတယ္။ တျခားသူေတြကို မလိမ္ ညာပါနဲ႔၊ မလွည့္စားပါနဲ႔ . . ကိုယ္က တန္ျပန္ခံရမွာ အမွန္ပါ။
