၊ ဇြန္ခိုင္ဦး ၊ (ေဆး၀ါးတကၠသိုလ္)
အဲဒီရက္ေတြကို ကြၽန္မျပန္မစဥ္းစားခ်င္ေပမယ့္ မွတ္မိေနခဲ့တယ္ . . အိမ္ေထာင္ဦးစီးျဖစ္တဲ့ အမ်ဳိးသားဟာ စစခ်င္း ဆင္ေရယုန္ေတြေပါက္တယ္၊ ၀မ္းေတြေလွ်ာတယ္၊ ညဘက္ဆို ေဇာေခြၽးေတြျပန္တယ္၊ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္ၿပီး ညဆိုမအိပ္ေတာ့ဘူး၊ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ၀ိတ္ေတြက်လာတယ္၊ ကိုယ္ခံအားေတြက်လာတယ္၊ အနာတျခား၊ ေဆးတျခား ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးအေျခအေနအထိ ထိုင္ေတာင္မထိုင္ႏိုင္ဘူးဆိုေတာ့မွ သူျဖစ္ေနတာ HIV ပါလားလို႔ သိခဲ့ရတာ။ အဲဒီအခ်ိန္ကလည္း ကြၽန္မတို႔က ကုန္သည္အသိုင္းအ၀ိုင္းဆိုေတာ့ က်န္းမာေရးဗဟုသုတက အရမ္းအားနည္းခဲ့တယ္။ “ေ၀ဘာဂီေဆး႐ံုတင္ရင္ သတ္တယ္”ဆိုတဲ့ အထင္နဲ႔ ေဆး႐ံုကိုမတင္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ သူက သူ႔အေမရွိတဲ့ပုပၸားဘက္က ရြာေလးတစ္ရြာကို ျပန္ခ်င္တယ္ဆိုတာနဲ႔ ျပန္ရင္း အဲဒီမွာပဲဆံုးသြားခဲ့ပါတယ္။
ဒုတိယတစ္ခါ ကြၽန္မခင္ပြန္းရဲ႕ ညီျဖစ္သူကလည္း HIV ျဖစ္လာျပန္တယ္။ အဲဒီအခါက်ေတာ့ ကြၽန္မတို႔က ဒီ HIV အေၾကာင္း သိသြားတဲ့အတြက္ ေ၀ဘာဂီေဆး႐ံုကို တင္လိုက္ပါတယ္။ သူဆိုရင္ ေရမ၀င္ေတာ့တဲ့အေျခအေနျဖစ္ၿပီး ေသၿပီလို႔ေတာင္ထင္ေနတာ၊ ပိုက္ဆံရွစ္သိန္းေလာက္ေတာ့ ကုန္သြားေပမယ့္ အရမ္းေကာင္းသြားပါတယ္။ အဲဒီက သူနာျပဳဆရာမတစ္ေယာက္ကို သူေမးတယ္။
“ဆရာမ . . ဒီေဆး႐ံုတင္ရင္ HIV ပိုးရွိတဲ့ လူနာေတြကို ေဆးထိုးသတ္တယ္ဆိုတာ ဟုတ္လား”
“ကိုလင္းရယ္ . . ကိုလင္းတို႔ ခႏၶာကိုယ္က ပိုးေတြကိုေတာင္ ကြၽန္မတို႔ေသေအာင္ မသတ္ႏိုင္ဘူး၊ လူနာကို ေဆးထိုးသတ္ဖို႔ဆိုတာ လြယ္ပါ့မလား” လို႔ ျပန္ေျဖေတာ့မွ ကြၽန္မတို႔ သေဘာေပါက္နားလည္ခဲ့တယ္။
အမ်ဳိးသား ေ၀ဒနာျပင္းထန္ေနတဲ့ ၂၀၀၂မွာ ကြၽန္မစစ္ၾကည့္လိုက္လို႔ HIV ျဖစ္မွန္း စသိခဲ့တာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္မအသက္က ၂၉ ႏွစ္ပဲရွိေသးတယ္။ SSC ေဆး႐ံုမွာ တစ္ေယာက္တည္း ေသြးအေျဖသြားယူခဲ့တာ . . အေတြးေပါင္းစံုနဲ႔ေပါ့။ ေယာက်္ားက မေသေသးဘူး၊ ေသခါနီးျဖစ္ေနၿပီဆိုေတာ့ HIV ရွိတယ္လို႔လည္း သိလိုက္ေရာ “ငါလည္း ေယာက်္ားနဲ႔အတူ လိုက္ေသလိုက္ရင္ေကာင္းမလား၊ ကားေအာက္ထဲထိုး၀င္လိုက္ရင္ ေကာင္းမလား” ဆိုၿပီး ထိတ္လန္႔ေၾကာက္ရြံ႕မႈေတြနဲ႔ . .အဲဒီအခ်ိန္မွာ HIV အတြက္ ေဆးလည္း အခုလို အလြယ္တကူ မရေသးဘူးေလ . .
ရင္နာစရာေကာင္းတာက ကြၽန္မတို႔မိသားစု၀င္ အေတာ္မ်ားမ်ား HIV ျဖစ္ရတာပါပဲ။ အရင္ဆံုး HIV ျဖစ္ၿပီး အမ်ဳိးသားဆံုးတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မျဖစ္တယ္၊ အမ်ဳိးသားရဲ႕ ညီျဖစ္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ သူ႔မိန္းမ (ကြၽန္မရဲ႕လင္ညီအစ္မ)ျဖစ္တယ္၊ ေနာက္တစ္ခါ ကြၽန္မအစ္ကိုျဖစ္တယ္။ အစ္ကိုက မူးယစ္ေဆး၀ါးကို အေၾကာထဲထိုးထည့္ရင္း HIV ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ ကြၽန္မတို႔က HIV ျဖစ္မွန္း အေတာ္ၾကာတဲ့အထိမသိခဲ့ဘူး။
ကြၽန္မ HIV ျဖစ္ေတာ့ ခင္ပြန္းကလည္းဆံုးသြားၿပီ၊ အစ္မနဲ႔ အေမက “နင့္ကို ငါတို႔ေကြၽးထားႏိုင္တယ္၊ အိမ္ထဲက အိမ္ျပင္မထြက္နဲ႔”လုိ႔ ေျပာတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ပါ့လား . . အိမ္ထဲမွာေနရင္း ေရေသာက္လည္းအျပစ္၊ အိမ္သာတက္လည္းအျပစ္ . . ခြဲျခားႏွိမ့္ခ်တဲ့ ျပႆနာေတြလာတယ္။ အစ္မအိမ္မွာေနရတဲ့အတြက္ သူ႔ကေလးရွိေနတာကိုး။ ဒါနဲ႔ ထြက္ေပါက္တစ္ခုရခ်င္တယ္။ ‘ငါႀကိဳးစားမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္၊ ဒီတိုင္းေနလို႔မျဖစ္ဘူး’ ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ ကိုယ့္လိုလူေတြရွိတဲ့ NEP အဖြဲ႕အစည္းေတြကိုသြားခ်ိတ္တယ္၊ တစ္ဆင့္တစ္ဆင့္နဲ႔ ကြန္ရက္ေတြရလာၿပီး အျမင္က်ယ္လာတယ္။ အေမကဆို ‘နင့္ကို HIV ပိုး ပိုကူးစက္သြားႏိုင္တယ္၊ ဒီအလုပ္ေတြမလုပ္နဲ႔၊ နင္လုပ္ေနတာ ပိုက္ဆံဘယ္ေလာက္ရလို႔လဲ’လို႔ ဆိုတယ္။
အမ်ဳိးသားဆံုးသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ငါတို႔က က်န္းမာေရးဗဟုသုတနည္းတယ္၊ ငါတို႔ကို ကူညီေပးမယ့္သူမရွိဘူး။ အဲဒီေတာ့ ငါကဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သူမ်ားေတြကို တတ္ႏိုင္သမွ် ကူညီမယ္ဆိုၿပီး ႏႈတ္၏ေဆာင္မျခင္း၊ လက္၏ေဆာင္မျခင္းနဲ႔ ကူညီႏိုင္ေအာင္ ကြၽန္မႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလို က်န္းမာေရးဗဟုသုတေတြကို ေသခ်ာေလ့လာလိုက္စားရင္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔မွ HIV ရဲ႕ လကၡဏာနဲ႔ သေဘာသဘာ၀ကို သိလာခဲ့တာပါ။ ဒီထဲမွာလည္း အလုပ္အမ်ားႀကီး လုပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ အခုဆိုရင္ မဂၤလာဒံုေဆး႐ံုမွာ PEER Volunteer Counsellor လုပ္တာ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ေတာင္ရွိၿပီ . . .
ဒီFieldထဲေရာက္ၿပီး HIV နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ သင္တန္းေတြတက္တယ္၊ အစည္းအေ၀းေတြတက္တယ္၊ အမ်ဳိးသားဆံုးသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ငါတို႔ကက်န္းမာေရးဗဟုသုတနည္းတယ္၊ ငါတို႔ကို ကူညီေပးမယ့္သူမရွိဘူး။ အဲဒီေတာ့ ငါကဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သူမ်ားေတြကိုတတ္ႏိုင္သမွ် ကူညီမယ္ဆိုၿပီး ႏႈတ္၏ေဆာင္မျခင္း၊ လက္၏ေဆာင္မျခင္းနဲ႔ ကူညီႏိုင္ေအာင္ ကြၽန္မႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလို က်န္းမာေရးဗဟုသုတေတြကို ေသခ်ာေလ့လာလိုက္စားရင္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔မွ HIV ရဲ႕ လကၡဏာနဲ႔ သေဘာသဘာ၀ကို သိလာခဲ့တာပါ။ HIV က ဘယ္လိုကူးစက္ခံရတာလဲ၊ ဘယ္လိုကာကြယ္ႏိုင္သလဲဆိုတာေတြ သိလာတယ္။ ဒီထဲမွာလည္း အလုပ္အမ်ားႀကီး လုပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ အခုဆိုရင္ မဂၤလာဒံုေဆး႐ံုမွာ PEER Volunteer Counsellor လုပ္တာ ၁၀ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ေတာင္ရွိၿပီ။
ကြၽန္မတို႔ HIV ရွိေပမယ့္ လူ႔ပတ္၀န္းက်င္၊ လူ႔အသိုင္းအ၀န္းမွာ လူတန္းေစ့ေနခ်င္တယ္၊ အဲဒီေတာ့ ကြၽန္မတို႔မွာ HIV ပိုးရွိတယ္ဆိုတာ လူေတြသိမွာ အရမ္းေၾကာက္တယ္၊ အဓိက ခြဲျခားဆက္ဆံခံရမွာစိုးလို႔ပါ။ ေဆးေသာက္ရတဲ့အခါ ေဆးရဲ႕ေဘးထြက္ဆိုးက်ဳိးေၾကာင့္ နားထင္ေတြက်လာတယ္၊ တင္ပါးေတြ႐ွဴးလာတယ္၊ လက္ေမာင္းေတြက်လာမယ္၊ ဒါမ်ဳိးဆိုရင္ တင္ပါး႐ွဴးတာနဲ႔ လက္ေမာင္းက်တာ ဘာမွမျဖစ္ေပမယ့္ နားထင္က်တာကို မခံစားႏိုင္ဘူး။ လူနာတစ္ေယာက္က ဆရာႀကီး ပါေမာကၡဦးထင္ေအာင္ေစာကို ေမးဖူးတယ္။
“မ်က္ႏွာေတြခံုးခြက္ၿပီး အရမ္းခ်ဳိင့္ေနတဲ့အခါ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဆရာ”
“ဆီလီကြန္ထိုးမွရမယ္”လို႔ ဆရာက ေျဖဖူးတယ္။ လူေတြအမ်ားႀကီးရဲ႕မ်က္လံုးက ကြၽန္မတို႔ကို ၾကည့္ေနတာဆိုေတာ့ လူ႔ပတ္၀န္းက်င္၊ လူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ ကြၽန္မတို႔ ပံုမွန္လူသားတစ္ေယာက္လိုပဲ က်င္လည္ခ်င္တယ္၊ ပံုမွန္လူ႔အခြင့္အေရးကို ရခ်င္တယ္၊ မိသားစုနဲ႔ လူ႔ပတ္၀န္းက်င္က ခြဲျခားဆက္ဆံမွာကို ကြၽန္မတို႔ မလိုလားဘူးေလ . . ။
လူအမ်ဳိးမ်ဳိးက ပံုစံအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ကူးစက္ခံရတယ္ေလ၊ ကြၽန္မဆိုရင္ အမ်ဳိးသားဆီက ကူးစက္ခံရတယ္၊ တခ်ဳိ႕ဆို မူးယစ္ေဆး၀ါးထိုးသြင္းရင္း ေဆးထိုးအပ္ကေန ကူးစက္ခံရတယ္၊ တခ်ဳိ႕ဆို သမီးရီးစားခ်င္း ကူးစက္ခံရတယ္၊ တခ်ဳိ႕ဆို မိခင္ကေနသေႏၶသားကို ကူးစက္ခံရတယ္။ ဘယ္လိုပံုစံမ်ဳိးနဲ႔ပဲ ကူးစက္၊ ကူးစက္ ကြၽန္မတို႔က အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုထဲ ေရာက္သြားၿပီဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ဒီအဖြဲ႕အစည္း၊ ဒီအသိုင္းအ၀ိုင္းထဲမွာပဲ ခ်စ္သူေတြျဖစ္၊ အိမ္ေထာင္ေတြျပဳဖို႔ စဥ္းစားၾကတယ္။ တျခား HIV မရွိသူကို မစဥ္းစားၾကဘူး။ သူတို႔ကို စဥ္းစားရင္ ခြဲျခားမွာစိုးတယ္ေလ။ သူတို႔က ကြၽန္မတို႔ကို ဘယ္ေလာက္အထိ နားလည္ေပးမွာလဲ . . ။
အခုကြၽန္မကိုယ္တိုင္ အမ်ဳိးသားဆံုးၿပီး ၁၄ ႏွစ္အတြင္း HIV ရွိသူေတြကိုပဲ ရီးစားထားခဲ့တယ္။ သူတို႔နဲ႔လည္း ကြန္ဒံုးပဲသံုးခဲ့တယ္။ သူတို႔ ေနာက္ဆံုးေသဆံုးသြားတဲ့အထိ ကြၽန္မျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ အခုေနာက္ဆံုး ကြၽန္မခ်စ္သူက HIV မရွိပါဘူး။ သူနဲ႔ခ်စ္သူျဖစ္တာ ရွစ္ႏွစ္ရွိပါၿပီ။ သူနဲ႔လည္း ကြန္ဒံုးပဲသံုးတဲ့အခါ သူကကြန္ဒံုးကို လက္မခံႏိုင္ေတာ့ အသစ္တစ္ေယာက္ရွာပါတယ္။ ျပႆနာက သူက ကေလးတအားလိုခ်င္တယ္။ ကြၽန္မက ကေလးယူရင္ ကေလးကို မလြတ္မွာစိုးတယ္။ သူ႔ကို ကူးမွာစိုးတယ္။ သူက ဘာေျပာလဲဆိုေတာ့ “သူ႔ကို ကူးခ်င္ကူးပါေစ၊ သူ႔ကေလးကို လြတ္ေအာင္ေမြးေပးပါ”လို႔ ေျပာတယ္။ မိခင္ကေန သေႏၶသားကူးစက္မႈမွာ အဓိကက ေသြးနဲ႔ႏို႔ရည္ဆိုေတာ့ ေမြးတုန္းမွာလြတ္တယ္ထားဦး၊ ႏို႔ဘူးတိုက္ၿပီး ကေလးကိုေမြးရမယ္၊ ႏို႔ဘူးတိုက္ရတဲ့ ဒုကၡကလည္း ေရရွည္မွာမလြယ္ဘူးေလ . . ျပႆနာေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးေပါ့။ ျဖစ္ခ်င္တာထက္ ျဖစ္သင့္တာကို ကြၽန္မစဥ္းစားရမွာပါ။
ကြၽန္မက သူ႔ကိုေဘးကင္းလံုၿခံဳေအာင္ ထားႏိုင္တဲ့အတြက္ ကြၽန္မရဲ႕ ေမတၱာတရား၊ သစၥာတရားကိုေတာ့ သူနားလည္တယ္။ ကြၽန္မေသသြားတဲ့အထိ သူ႔ကိုျဖဴစင္တဲ့ ဘ၀ပဲရေစခ်င္တာေလ။ သူ႔ကို ဘီပိုးကာကြယ္ေဆးထိုးေပးထားတယ္၊ အဲဒီေတာ့ အခ်ိန္မေရြးစစ္လိုက္ရင္ သူ႔မွာ ဘီပိုးနဲ႔ HIV ပိုး လံုး၀မရွိဘူး။
ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မက သူ႔ကိုေဘးကင္းလံုၿခံဳေအာင္ ထားႏိုင္တဲ့အတြက္ ကြၽန္မရဲ႕ေမတၱာတရား၊ သစၥာတရားကိုေတာ့ သူနားလည္တယ္။ ကြၽန္မေသသြားတဲ့အထိ သူ႔ကိုျဖဴစင္တဲ့ ဘ၀ပဲရေစခ်င္တာေလ။ သူ႔ကို ဘီပိုးကာကြယ္ ေဆးထိုးေပးထားတယ္၊ အဲဒီေတာ့ အခ်ိန္မေရြးစစ္လိုက္ရင္ သူ႔မွာဘီပိုးနဲ႔ HIV ပိုးလံုး၀မရွိဘူး။ HIV ပိုးရွိတဲ့သူေတြက စိတ္ဒဏ္ရာရလို႔မျဖစ္ဘူး။ ဘ၀အေမာျပႆနာေလးေတြျဖစ္လာရင္ ညဆိုစဥ္းစားတယ္၊ အေတြးမ်ားတယ္၊ အိပ္လို႔မရဘူး။ အဲဒီအခါ ART ဘယ္ေလာက္ပဲေသာက္ေသာက္ CD4 က က်လာပါတယ္။ ART ေဆးခ်ည္းပဲ အားကိုးေနလို႔မရဘူးေလ၊ အစာအာဟာရျပည့္၀ေအာင္ စားဖို႔လိုတယ္၊ ကံ၊ စိတ္၊ ဥတု၊ အာဟာရမွ်တေအာင္ေနမယ္၊ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ေနမယ္၊ အိပ္ေရး၀ေအာင္ အိပ္မယ္ဆိုရင္ ပိုၿပီးအဆင္ေျပပါတယ္။
လူဆိုတာကေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္၊ ရည္မွန္းခ်က္ေတြနဲ႔ အသက္ရွင္ေနတာပဲေလ . . ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မပါဘဲ ေနတဲ့သူက ပဲ့မပါဘဲသြားတဲ့ ေလွလိုပဲ ေမ်ာခ်င္ရာေမ်ာေနမွာ . . ဒီေတာ့ HIV ပိုးရွိေပမယ့္ ကြၽန္မလည္း “ငါ့အမ်ဳိးသားကို ငါမကယ္လိုက္ႏိုင္ဘူး၊ ငါတို႔တုန္းက ဒီလိုေျပာေပးမယ့္သူမရွိဘူး၊ ဒီေတာ့ အယုတ္အလတ္အျမတ္မေရြး ဘယ္သူ႔ကိုမဆိုကူညီမယ္”ဆိုၿပီး ကိုယ့္ေရကိုယ္ေသာက္၊ ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္စားၿပီး ကိုယ့္လမ္းစရိတ္နဲ႔ကိုယ္ တအားလုပ္ခဲ့တာ။ အဲဒီေနာက္မွာ ေစတနာအက်ဳိးေပးအျဖစ္ ၂၀၀၈ မွာ ကုလသမၼဂၢအကူအညီနဲ႔ နီေပါကိုသြားၿပီး သင္တန္းတက္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ ဗုဒၶဂါယာကို ဖူးခြင့္ရခဲ့တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ကြၽန္မအေမနဲ႔ အစ္မက ဘာမွမေျပာေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္ဘက္က ႀကိဳးစားမႈရဲ႕ရလဒ္ကို ရလိုက္တဲ့အတြက္ သူတို႔က ကိုယ့္ကိုဘာမွမေျပာေတာ့ဘူး။
ကြၽန္မအမ်ဳိးသားဆံုးတာ ၁၄ ႏွစ္ရွိၿပီ။ ဒီ ၁၄ ႏွစ္အတြင္း သူတို႔ကြၽန္မကို ဘယ္တင္ေကြၽးထားႏိုင္မွာလဲ။ ကြၽန္မမွာ အရည္အခ်င္းေတြ၊ ခြန္အားေတြရွိတယ္။ အစြမ္းအစရွိတယ္။ ေသလူမွမဟုတ္တာ။ လဲေနျပန္ထကိုယ့္ဘ၀ပဲေလ . . ကိုယ္ HIV ျဖစ္တာကိုသိထားတဲ့ ေဆြမ်ဳိးေတြအိမ္သြားရင္ ငါ့ကို ေရေသာက္ခြင့္ေပးပါ့မလား၊ ငါအိမ္သာသြားၿပီးရင္ အိမ္သာၾကမ္းတိုက္ဦးမွာလား စသျဖင့္ ႀကိဳအားငယ္ေနခဲ့တယ္။ ဘုန္းႀကီးေတြေဟာတဲ့ တရားေတြ၊ စာေပေတြကိုလည္း ေလ့လာမွတ္သားရတယ္၊ ဒီနည္းနဲ႔ ကြၽန္မတို႔ရခဲ့တဲ့ စိတ္ဒဏ္ရာကို ကုစားႏိုင္ခဲ့တယ္။
ART က ကြၽန္မတို႔ႏိုင္ငံမွာ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ရလာၿပီျဖစ္လုိ႔ ကုေပးခဲ့တဲ့ဆရာ၀န္ႀကီးေတြကို အရမ္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ကြၽန္မက မဂၤလာဒံုေဆး႐ံုကေန AZT ေဆးကို အခမဲ့ရတယ္။ စေသာက္ခါစတုန္းက ႏွစ္ပတ္စာေပးတယ္၊ ေနာက္ပိုင္း တစ္လစာေပးတယ္။ အခုႏွစ္ေတြ သိပ္ၾကာလာေတာ့ တစ္ခါဆိုရင္ သံုးလစာေလာက္ေပးတယ္။
ကြၽန္မ HIV ျဖစ္တာ ၂၀၀၂ကေန အခုဆိုရင္ ၁၄ ႏွစ္ေလာက္ေတာ့ရွိပါၿပီ။ ၁၄ႏွစ္အတြင္း ART ေသာက္ခဲ့တာေတာ့ ၁၀ႏွစ္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ အရင့္ အရင္တုန္းက အားေဆးေလာက္ပဲ ေသာက္ခဲ့တာပါ။ အခု ကြၽန္မအသက္ ၄၃ ႏွစ္ရွိၿပီ၊ ART ေဆးစေသာက္ခဲ့တာ ၂၀၀၆ ကဆိုေတာ့ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ၊ အဲဒီအခ်ိန္က CD4 ၁၆၆၊ အခုက်ေတာ့ CD4 ၉၇၆ ရွိတယ္။ အတက္အက်ေတာ့ရွိပါတယ္။ မဂၤလာဒံုေဆး႐ံုမွာ ေျခာက္လတစ္ခါ အၿမဲတမ္းေဆးစစ္ပါတယ္။
ေဆးေတြရဲ႕ ေဘးထြက္ဆိုးက်ဳိးအျဖစ္ ေသြးအားနည္းတာေတာ့ျဖစ္တယ္။ ကြၽန္မက အစားအေသာက္ေတြကို အစံုအလင္ျပန္စားၿပီး ထိန္းပါတယ္။ တညင္းသီးမစားဘူး။ ေသတပန္သက္တဆံုး ေဆးေသာက္ရမွာဆိုေတာ့ ေဆးေသာက္ရတဲ့ ႏွစ္ၾကာလာေလ၊ ၿငီးေငြ႕လာေလပဲ။ အခ်ိန္မွန္ေသာက္ရေပမယ့္ တစ္ခါတေလ ေမ့ေနတတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေဆးယဥ္မွာစိုးလို႔ ကြၽန္မအခ်ိန္အတိအက်ေသာက္ႏိုင္ဖို႔ အၿမဲႀကိဳးစားပါတယ္။
HIV ပိုးကို ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ပဲ ကူးခဲ့ကူးခဲ့ . . ကြၽန္မေျပာခ်င္တာက ကြၽန္မတို႔က ေသလူမဟုတ္ဘူး . . အစြမ္းအစေတြ၊ အရည္အခ်င္းေတြ၊ ခြန္အားေတြ အျပည့္နဲ႔ . .လဲေန ျပန္ထပါ . .ကိုယ္နဲ႔ဘ၀တူေတြကို ကူညီပါ . .ေဆးကုသမႈ ခံယူၿပီးေနထိုင္ရင္ အသားအေရကအစ ဘာမွမေျပာင္းလဲဘဲ က်န္းက်န္းမာမာနဲ႔ သာမန္လူလိုပဲ ေနထိုင္ႏိုင္ပါတယ္ရွင္။
(မႏိုင္ကဲ့သုိ႔ ခင္ပြန္းသည္ဆီက HIV ပိုးကူးစက္ခံရေသာ အိမ္ရွင္မမ်ား အားတက္ေစရန္ရည္ရြယ္၍ သူ႔ရင္တြင္းခံစားခ်က္မ်ားကို ေဖာ္ျပလိုက္ပါသည္။)
(Healthy Life ဂ်ာနယ္မွ စီစဥ္တင္ဆက္သည့္ အပတ္စဥ္ ေသာၾကာေန႔ထုတ္ Healthy Life ဂ်ာနယ္၊ https://www.facebook.com/healthylifejournalmyanmar/ ႏွင့္ www.healthylifejournalmyanmar.com တို႔တြင္ ေဖာ္ျပပါရွိသမွ် က်န္းမာေရးႏွင့္ အလွအပဆိုင္ရာ သတင္းမ်ား၊ သတင္းေဆာင္းပါးမ်ား၊ အေမးအေျဖမ်ား၊ ဘာသာျပန္ေဆာင္းပါးမ်ားကို လြတ္လပ္စြာ မွ်ေ၀ႏိုင္ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ မည္သည့္ Facebook စာမ်က္ႏွာ၊ Website မ်ားတြင္မဆိုျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပျခင္းကို ခြင့္မျပဳပါေၾကာင္း အသိေပး ေၾကညာအပ္ပါသည္။)
