၊ ဇြန္ခိုင္ဦး ၊ (ေဆး၀ါးတကၠသိုလ္)
“ခြမ္း . .ခြမ္း”
ပန္းကန္ကြဲတဲ့ အသံေတြၾကားလို႔ မသင္းသင္းႏြဲ႕ မီးဖိုထဲ ေျပးၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ ႏွစ္ႏွစ္ခြဲအရြယ္ သမီးေလး ဆုမြန္ေက်ာ္က မဂၤလာလက္ဖြဲ႕ရထားတဲ့ ပန္းကန္လံုးအလွေလးတစ္လံုးနဲ႔ ပန္းကန္းျပားေလးတစ္ခ်ပ္ကို လက္ေနာက္ပစ္ကာ ခြဲၿပီးသြားၿပီ။
မသင္းသင္းႏြဲ႕ မ်က္စိထဲ ဘာမွမျမင္ေတာ့။ သမီးေလးကိုယ္ကိုဆြဲၿပီး ေအာ္ဟစ္႐ိုက္ႏွက္မိလိုက္ေတာ့တယ္။
သူဘယ္ႏွခ်က္ ႐ိုက္မိသြားလဲမသိ၊ သမီးေလးက ငိုသံပင္မထြက္ေတာ့။ ေနာက္ရက္ေတြအထိ ေၾကာက္လန္႔ကာ ရက္ရွည္ဖ်ားေနခဲ့ေတာ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မသင္းသင္းႏြဲ႕တို႔ မိဘႏွစ္ပါးစလံုး သမီးေလးကို ဆရာ၀န္ေတြဆီသာမက ဘာသာေရးဆိုင္ရာ လူႀကီးေတြဆီပင္ သမီးေလးက်န္းမာဖို႔ သြားျပျဖစ္ခဲ့တယ္။ သမီးေလး ေနေကာင္းလာေတာ့လည္း မသင္းသင္းႏြဲ႕ရတက္မေအး . . သမီးေလးက အသက္ႏွစ္ႏွစ္ခြဲေက်ာ္တဲ့အထိ စကားမေျပာေသးဘူးေလ။
သမီးေလးတစ္ႏွစ္ေက်ာ္ အရြယ္မွာ ဆရာဦးေက်ာ္လင္း ေျပာကတည္းကလက္ခံၿပီး ေက်ာင္းထားခဲ့မယ္ဆိုရင္ ဒီအရြယ္မွာ ေက်ာင္းႀကီးတက္ေနရေလာက္ၿပီဆိုၿပီး ယူႀကံဳးမရျဖစ္ခဲ့ရတယ္
သမီးေလး အသက္တစ္ႏွစ္ ၁၀လအရြယ္တုန္းက မသင္းသင္းႏြဲ႕တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံကို ကေလးအထူးကု ဆရာ၀န္ေဒါက္တာဦးေက်ာ္လင္းနဲ႔ျပဖို႔ မိသားစုဆရာ၀န္က ၫႊန္ခဲ့ဖူးတယ္။ သမီးေလးကို စမ္းသပ္ၿပီးတာနဲ႔ ဆရာက အခ်က္ ၅ ခ်က္ကို ေမးပါတယ္။
(၁) ကေလးက ေျခဖ်ားေထာက္ၿပီး ေလွ်ာက္လား . .
“ဟုတ္ကဲ့ . .ေလွ်ာက္ပါတယ္”
(၂) ကေလးကို ပါးစပ္ဟခိုင္းတယ္။ ကေလးကို ပါးစပ္ဟျပခိုင္းေတာ့ မသင္းသင္းႏြဲ႕က သမီးပါးစပ္ကို ဟေပးတယ္။ ဆရာက အဲဒီလုိ ပါးစပ္ဟျပခိုင္းစရာမလိုဘူး။ ဒီလို ဟျပဆိုရင္ ကေလးက သိရမယ္။ ဒါေပမဲ့ မလုပ္ျပတတ္ဘူး။
(၃) ကေလးက လက္ညႇဳိးထိုးျပတတ္လား . .
“ဟင့္အင္း . . မျပတတ္ဘူး၊ သူက တစ္ေနရာတည္းကိုပဲ စူးစိုက္ၾကည့္ေနတတ္တယ္ ဆရာ”
(၄) လက္ဆြဲတတ္လား . .
“မဆြဲတတ္ဘူး”
(၅) ကေလးက အသက္ တစ္ႏွစ္မွာ “အေမ၊ အေဖ”ေခၚၿပီလား၊ ႏွစ္လံုးတြဲမေခၚရင္ေတာင္ ေမ၊ ေဖ ေခၚရမယ္ . .
“ဒါလည္း မေခၚဘူး ဆရာ”
ဒီငါးခ်က္နဲ႔ ကိုက္ညီေနေတာ့ သမီးေလးကို ဆရာက ေအာ္တစ္ဇင္ေရာဂါလို႔ အမည္တပ္လိုက္တယ္။ မသင္းသင္းႏြဲ႕တို႔ မိဘႏွစ္ပါးက လံုး၀လက္မခံခဲ့ပါ။ အေၾကာင္းကေတာ့ သူတို႔ဘ၀မွာ ေအာ္တစ္ဇင္ဆိုတာ ၾကားေတာင္မၾကားဖူးခဲ့ပဲကိုး။ သိလည္း မသိဘူး။ ဒီေတာ့ လံုး၀လက္မခံခဲ့ဘဲ ေပါ့ေပါ့ေလးေနခဲ့တယ္။ မသင္းသင္းႏြဲ႕က ေတြးတယ္။ “ငါကိုယ္တိုင္ကလည္း အသက္ငါးႏွစ္က်မွ စကားေျပာတာပဲ၊ ငါ့သမီးေလးလည္း ငါ့လို စကားေျပာေနာက္က်တာေနမွာ”။
အေတြးနဲ႔အတူ ဆရာ၀န္ႀကီး ေျပာတာကို လက္မခံဘဲ သမီးေလး စကား ေျပာႏိုး၊ ေျပာႏိုးနဲ႔ ေစာင့္ခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သံုးႏွစ္ထဲ ေရာက္သြားေရာ၊ မေျပာ၊ ေစာင့္လိုက္ဦးမယ္ေလ . . ေျပာႏိုး၊ ေျပာႏိုးနဲ႔ ဆက္ေစာင့္ခဲ့ေပမယ့္ သမီးေလးက ေလးႏွစ္အထိလည္း စကားမေျပာလာေတာ့ မသင္းသင္းႏြဲ႕အေတာ္ေလး စိတ္ပူသြားခဲ့တယ္။
ဆရာ၀န္ႀကီးေျပာတဲ့ ေအာ္တစ္ဇင္ဆိုတာ ဘာလဲ သိရေတာ့မယ္၊ လက္ခံရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္မွာ ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႔ မသင္းသင္းႏြဲ႕ရဲ႕ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က ျမန္မာေအာ္တစ္ဇင္အသင္းက ဖြင့္ထားတဲ့ Day Care Center ကို ၫႊန္လိုက္တယ္။ အဲဒီ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ဆရာမေတြရဲ႕ ေျပာၾကားခ်က္ေတြၾကားမွ မသင္းသင္းႏြဲ႕တို႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ေအာ္တစ္ဇင္အေၾကာင္း သိနားလည္လာခဲ့တယ္။
“အခုပဲ ေက်ာင္းအပ္ပါ့မယ္”ဆိုၿပီး သမီးေလးကို ခ်က္ခ်င္းေက်ာင္းအပ္ခဲ့တယ္။
အျပန္မွာေတာ့ မသင္းသင္းႏြဲ႕တစ္လမ္းလံုး ငိုေၾကြးခဲ့တယ္။ သမီးေလးဟာ အရင္က ပန္းကန္ေတြ ႐ိုက္ခြဲခဲ့တာေတြ၊ သူလိုခ်င္တာမရလို႔ ေသာင္းက်န္းတာေတြျဖစ္တိုင္း မသင္းသင္းႏြဲ႕သမီးေလးကို လိမၼာေစခ်င္လို႔ ႐ိုက္ခဲ့၊ ဆူခဲ့ဖူးတယ္။ ေအာ္တစ္ဇင္ဆိုတာကိုမွ နားမလည္ခဲ့ပဲကိုး . . အဲဒီအတြက္ စိတ္မေကာင္းျခင္းႀကီးစြာ ခံစားရတယ္။ ေနာင္က်ရင္ေတာ့ သမီးေလးကိုမ႐ိုက္ေတာ့ပါဘူးလို႔ ေဆြမ်ဳိးေတြကိုသာမက ဆရာမေတြကိုပါ မသင္းသင္းႏြဲ႕ ကတိေပးခဲ့ရတယ္။
ေအာ္တစ္ဇင္ဆိုတာ အ႐ူးမဟုတ္ပါဘူး။ သမီးေလးဆိုရင္ အကုန္သိတယ္၊ မေျပာတတ္တာ၊ ေက်ာင္းကိုသြားတာ သု၀ဏၰတံတားက သြားေနက်၊ တစ္ေန႔က်ေတာ့ တကၠစီကားသမားက ငမိုးရိပ္ေခ်ာင္းဘက္က ေမာင္းလိုက္တာ သမီးေလးက ကားေပၚမွာ ေတာ္ေတာ္ေသာင္းက်န္းလိုက္လို႔ မနည္းထိန္းယူရတယ္။ သူက လမ္းေၾကာင္းေတြကို မွတ္ထားတာဆိုေတာ့ အဲဒီလမ္းကေနမသြားရင္ ေသာင္းက်န္းတတ္တယ္။
အဘြားအိမ္သြားရင္ တက္ေနက် ေလွကားကပဲ အေပၚတက္တယ္။ တျခားဘက္ကေန ေခၚလို႔မရဘူး။ သူက အေသမွတ္ထားတာ။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ မသင္းသင္းႏြဲ႕ဟာအိမ္မွာပါ သမီးေလးကို ထိန္းေက်ာင္းႏိုင္ဖို႔ ေအာ္တစ္ဇင္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ သင္တန္းေတြတက္တယ္။ နားလည္လာေတာ့ သမီးေလးကို မ႐ိုက္ေတာ့ဘူး။ ေန႔တိုင္း အသနားပိုၿပီး နမ္းမိတယ္။
အခုဆိုရင္ သမီးေလးက ေန႔ေက်ာင္းတက္တာ တစ္ႏွစ္နဲ႔ ႏွစ္လရွိၿပီ။ ဒီအေတာအတြင္း သမီးေလးရဲ႕ ေျပာင္းလဲခ်က္ေတြက အမ်ားႀကီး။ အခုေနာက္ပိုင္း သမီးေလးက လိုခ်င္တဲ့ေနရာကို လက္ညႇဳိးထိုးျပတတ္ၿပီ။ လက္ဆြဲလာၿပီ။ သမီး “ေပး”လို႔ ေျပာမွ ေမေမ ေပးမယ္လို႔ ေျပာရင္ “ေပး”လို႔ ေျပာတတ္ၿပီ။ အိပ္တာ၊ ဗိုက္ဆာတာ၊ ဆီးသြားတာကို အရင္က မေျပာတတ္ဘူး။ ဒီေက်ာင္းထားလိုက္ေတာ့ ဗိုက္ဆာရင္ ဗိုက္လွန္ျပတတ္တယ္။ ေရေသာက္ခ်င္ရင္ ေရဘူးလာေပးတယ္။
ေရခ်ဳိးေတာ့မယ္ဆိုရင္ သူ႔ဘာသာသူ ေဘာင္းဘီခြၽတ္တတ္ၿပီ။ အက်ႌေတာ့ မခြၽတ္တတ္ေသးဘူး။ ေခါင္းစြပ္ဆိုရင္ေတာ့ ခြၽတ္တတ္တယ္။ ဒါေတြက တိုးတက္မႈပဲ။ သူ႔ဘာသာသူ ေရခပ္တယ္။ ေရေတာ့ မေလာင္းတတ္ေသးဘူး။ ေရခဲေသတၱာ ဖြင့္တတ္ေနၿပီ။ သူၾကည့္ေနက် သီခ်င္းကိုဖြင့္ေပးရင္ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထိုင္ၾကည့္တယ္။ မရရင္ေတာ့ ေသာင္းက်န္းတယ္။ အခု ေတာ္ေတာ္ေလး တိုးတက္ေျပာင္းလဲလာၿပီ။
အခုဆိုရင္ သမီးေလးဆုမြန္ေက်ာ္က အသက္ငါးႏွစ္နဲ႔ငါးလရွိၿပီ။ သားဦးေလးဆိုေတာ့ ေနာက္ထပ္ ကေလးမယူေသးဘဲ သူ႔ကိုပဲ ေကာင္းေကာင္းျပဳစု ပ်ဳိးေထာင္မယ္လို႔ မသင္းသင္းႏြဲ႕ဆံုးျဖတ္ထားတယ္။
“ဆရာ၀န္ေျပာစဥ္က လက္မခံခဲလို႔ သမီးေလးကို ေက်ာင္းထားတာ နည္းနည္းေနာက္က်ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငယ္ရြယ္ႏုနယ္တုန္းေလး သင္ေပးၾကပါ၊ ႀကီးသြားတဲ့အခ်ိန္က်မွဆိုရင္ ထိန္းရတဲ့ ဆရာမေတြအတြက္ အဆင္မေျပဘူး။ ကေလးေတြ အတြက္လည္း ၾကန္႔ၾကာတယ္၊ မိဘေတြလည္း ဒုကၡေရာက္တယ္။ သိသိခ်င္း ဒီလို ေက်ာင္းေတြကို ထားသင့္ပါတယ္။ သမီးေလး တစ္ႏွစ္ေက်ာ္အရြယ္မွာ ဆရာ ဦးေက်ာ္လင္းေျပာကတည္းက လက္ခံၿပီး ေက်ာင္းထားခဲ့မယ္ဆိုရင္ ဒီအရြယ္မွာ ေက်ာင္းႀကီးတက္ ေနရေလာက္ၿပီဆိုၿပီး ယူႀကံဳးမရျဖစ္ခဲ့ရတယ္။
ဒီလို ထူးျခားခ်က္လကၡဏာေလးေတြရွိရင္ နီးစပ္ရာ ဆရာ၀န္ေတြနဲ႔ ေဆြးေႏြးပါ၊ တိုင္ပင္ပါ။ ဆရာ၀န္ေတြ ငါ့ကေလးကို ဒီလိုေျပာစရာလားဆိုၿပီး မယံုၾကည္တဲ့ စိတ္မထားပါနဲ႔။ ကေလးေတြရဲ႕ဘ၀ေနာင္ေရးမဆုတ္ယုတ္ေအာင္ တတ္ကြၽမ္းနားလည္တဲ့ သူေတြနဲ႔တိုင္ပင္ပါ၊ ေဆြးေႏြးပါ”
ဒီစကားေတြကို မသင္းသင္းႏြဲ႕ တျခားမိဘေတြနဲ႔ေတြ႕တိုင္း ျဖန္႔ေ၀ျဖစ္တယ္။
အခုေတာ့ သမီးေလး ဆုမြန္ေက်ာ္ဟာ ျမန္မာေအာ္တစ္ဇင္အသင္းက ဖြင့္ထားတဲ့ ေန႔ေက်ာင္းလာရမယ့္ေန႔ဆိုရင္ သူ႔ဘာသာ တက္ၾကြၿပီး ေလွကားက ေနတတ္သြားတတ္ပါၿပီ။ အရင္တုန္းက ေလွကားလည္း မတက္တတ္၊ မဆင္းတတ္။ ေက်ာင္းတက္ၿပီး တစ္လအတြင္း သမီးေလး ဆုမြန္ေက်ာ္ ေလွကားကေန ေျပးတက္သြားၿပီး ေက်ာင္းခန္းထဲ ၀င္ခါနီးတိုင္း “တာ့တာ”ျပတာကို ျမင္ရတဲ့အခါ မသင္းသင္းႏြဲ႕စိတ္ထဲမွာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ၀မ္းသာမိသလဲဆိုရင္ မ်က္ရည္ေတြေတြ က်ရတဲ့အထိပါပဲေလ. . ။
(Healthy Life ဂ်ာနယ္မွ စီစဥ္တင္ဆက္သည့္ အပတ္စဥ္ ေသာၾကာေန႔ထုတ္ Healthy Life ဂ်ာနယ္၊ https://www.facebook.com/healthylifejournalmyanmar/ ႏွင့္ www.healthylifejournalmyanmar.com တို႔တြင္ ေဖာ္ျပပါရွိသမွ် က်န္းမာေရးႏွင့္ အလွအပဆိုင္ရာ သတင္းမ်ား၊ သတင္းေဆာင္းပါးမ်ား၊ အေမးအေျဖမ်ား၊ ဘာသာျပန္ေဆာင္းပါးမ်ားကို လြတ္လပ္စြာ မွ်ေ၀ႏိုင္ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ မည္သည့္ Facebook စာမ်က္ႏွာ၊ Website မ်ားတြင္မဆိုျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပျခင္းကို ခြင့္မျပဳပါေၾကာင္း အသိေပး ေၾကညာအပ္ပါသည္။)
